ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ

ΑΓΑΛΜΑ, ΦΑΝΤΑΣΜΑ Ή ΠΡΟΣΩΠΟ;

 Τι προτιμάς; Ακινησία, κινούμενη φαντασία ή την αλήθεια; Τι είσαι από τα τρία;
Το άγαλμα θα σε ξεγελάσει με την στιβαρότητα και σοβαρότητα του. Θα φανεί αξιόπιστο, δυνατό, σταθερό, θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη μα θα σε προδώσει με την αδυναμία του να εξελίξει οτιδήποτε, να αλλάξει το παραμικρό.
Το φάντασμα θα σε σαγηνεύσει με την αεικινησία του, την αέρινη του μορφή, θα νιώσεις σαν να πετάς αλλά θα γεμίζεις με κενότητα τη ζωή σου. “Πάμε για καφέ να πούμε πάλι τα ίδια με άλλες λέξεις;” “Πάμε για ένα γρήγορο τίποτα κάπου αρκεί να φύγουμε από εδώ;”
Το άγαλμα θα σε προσκαλέσει να πας κοντά, να δώσεις όσα έχεις, να γίνεις δότης, τροφός, να επενδύσεις όσα είσαι με την ελπίδα πως κάποτε θα κουνηθεί και θα το πάρεις μαζί του. “Μείνε εδώ να με φροντίσεις, δώσε μου αγάπη και εγώ θα σου δώσω ανθεκτικότητα, στωικότητα και ψυχραιμία”. Μα δεν έχει τίποτε παραπάνω να σου δώσει από αυτό. Δεν θα το πάρεις πουθενά γιατί είναι καρφωμένο εκεί που το συνάντησες. Θαύμασες τη δύναμη του μα δεν έχει δύναμη όποιος μένει στο ίδιο μέρος, απλά υπακούει στο νόμο της βαρύτητας και αυτό όχι για πάντα!
Οι άνθρωποι γεννιούνται πρόσωπα γιατί ζουν και κινούνται. ΚΙ αν δεν κινείς χέρια ή πόδια πάντως την ψυχή σου μπορείς να την πας σε παράδεισο και Θεό. Ο αμφιβληστροειδής χιτώνας βλέπει πολλά, μα τα φαντάσματα και τα αγάλματα τα διακρίνουν ΜΟΝΟ τα μάτια της ψυχής.
Τα πρόσωπα κινούνται και μένουν εκεί ταυτόχρονα. Τα βλέπεις, τα αγγίζεις, τα μυρίζεις, τα έχεις δικά σου. Δεν έχουν πολλά να πουν, δεν χρειάζονται λέξεις, είναι εδώ ακόμη και όταν λείπουν, γιατί αφήνουν αγάπη και αλήθεια όπου βρεθούν.
Ο άνθρωπος είναι πρόσωπο όχι γιατί έχει οπές στο κρανίο του. Είναι αληθινό πρόσωπο γιατί έχει την ελευθερία να χρησιμοποιήσει τις οπές, είτε για να ενισχύσει την όραση, είτε για να την χάσει.
Εσύ τι προτιμάς; Αγάλματα, φαντάσματα ή πρόσωπα;