Κοινωνικά Ψυχολογία

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΛΩΤ

Κοίταξε πίσω της ενώ της είχαν πει «Μην κοιτάξεις πίσω». Πόσοι από εμάς της μοιάζουμε; Πόσοι άνθρωποι αργήσαμε ν’ αποδεχτούμε τη καταστροφή που μας στοίχειωνε τόσα χρόνια, είτε μέσα, είτε έξω από εμάς; Πόσοι δειλιάσαμε να βρούμε την εξώπορτα; Από ακατάλληλους γονείς, από ανέλπιδες σχέσεις, από ψευτο-οικογένειες, από πλανεύτρες ιδέες; Η γυναίκα του Λωτ έμεινε στήλη άλατος όταν κοίταξε πίσω. Παράκουσε την εντολή των αγγέλων, έχασε σύζυγο και δύο κόρες όταν στάθηκε εμπρός στην καταστροφή. Δε μας αρέσει να τελειώνει κάτι άδοξα, δεν αντέχουμε να αποχαιρετούμε κάτι αν δεν είμαστε εμείς αυτοί που έβαλαν την τελεία. Δε θέλει το «εγώ» να προχωρήσει χωρίς σημαίες, θέλει παρέλαση, θέλει επευφημίες, θέλει εικόνα και ήχο, δεν αντέχει τη σιωπή, δεν αντέχει το απλό σκύψιμο του βλέμματος που επιβεβαιώνει το ηρωικό βίωμα της απώλειας. Μας κόστισε πολύ να πονάμε και μάθαμε έτσι να χάνουμε τα πάντα.

Μπήκαμε σε λαβύρινθο και ξεχάσαμε τι ψάχναμε. Ψάξαμε εμάς, την αλήθεια, την αγάπη, τον άλλον έναν; Τελειώνουν πολλά μεγαλειώδη συναισθήματα όταν θάβονται στην αφάνεια; Όταν δεν παραβρίσκεται κανείς εκεί που χτυπάς μάρμαρο να θάψεις νεκρούς; Ή μήπως μας φτάνει που ΞΈΡΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ποιος ένιωσε, ποιος έδωσε, ποιος στάθηκε, ποιος ήταν και δεν ήταν; Μήπως τελικά είναι αρκετό που γνωρίζουν οι αγγέλοι; Μα να τα έχεις δώσει ΟΛΑ και να μη μπορείς να πεις κουβέντα; Τι γδάρσιμο κι αυτό; Αιμάτωμα, αιμορραγία… Όχι όμως στη ψυχή, όχι εκεί που βασιλεύει η αλήθεια. Εκεί χορεύουν όντως οι άγγελοι όταν ξέρεις να κοιτάς μπροστά γιατί Ο Θεός Δίνει τρόπους να φύγουμε από τα Σόδομα και τα Γόμορρα της ζωής μας. Δίνει πνοή κι ανάσα εκεί που ασφυκτιά το «εγώ».

Δεν είμαι η γυναίκα του Λωτ. Έχω όμως υπάρξει. Πολύ δύσκολο να ξέρεις να χάνεις, να ξέρεις να παραιτείσαι. Γίνεται όμως πολύ εύκολο όταν ξέρεις γιατί και δυστυχώς συνήθως, οι ορθές απαντήσεις δίδονται ΑΦΟΥ έχεις ήδη φύγει. Καλού κακού, ας βάλω ένα μαντήλι στα μαλλιά, μη τύχει και γυρίσω να δω…