Κοινωνικά

Κυνήγι Μελισσών ……

Θυμάσαι εκείνο το κυνήγι στον κήπο; Ψάχναμε χαμένο θησαυρό που ούτε εμείς ξέραμε τι θα ήταν, μα θα το γνωρίζαμε όταν το βλέπαμε; Τελικά ο θησαυρός είναι αυτό που ήξερες από πριν πως θα ήσουν μα δεν είχες δει.

ΞΕΡΩ: λέξη τόσο παρεξηγημένη σχεδόν όσο και το “σ’ αγαπώ”. Όλοι κάτι ξέρουν κι’ αγαπούν μα δεν ξέρουν τι. Θέλω ν’ ακούσω τραγούδι μελαγχολικό χωρίς να προσέξω τα λόγια, γιατί επιτέλους δε ψάχνω χαμένο θησαυρό σε κήπους παρά μόνο σε ντουλάπες και σεντούκια μέσα μου. Θέλω να φάω βασιλικά στο μπαλκόνι χωρίς να υπηρετώ ή να με υπηρετεί κανείς. Θέλω να αφουγκραστώ το κύμα χωρίς να του παραδίδω αδικοχαμένους έρωτες Θέλω να χαιρετήσω πεσόντα και ερωτότροπα αστέρια χωρίς να εύχομαι κάτι ζωηρό στη φαντασία και μισοπεθαμένο στην πραγματικότητα. Θέλω να αγκαλιάσω τα παιδιά μου χωρίς να πρέπει να πω ή να νιώσω κάτι παραπάνω. Θέλω να πω ” σ’ αγαπώ” και να ακούσω την ηχώ στην καρδιά μου.

Ποιος είπε πως δεν μπορείς να στείλεις γράμμα στον εαυτό σου; Εξάλλου, τα πνευματικά δικαιώματα έτσι κατοχυρώνονται.

Θέλω να σταματήσω να ψάχνω χαμένους θησαυρούς γιατί ο,τι έφυγε από χέρια και καρδιά έγινε τελικά κομμάτι της ελευθερίας σου να είσαι καλά και χωρίς αυτό. Δε χάσαμε τίποτα στην ηχώ του εαυτού μας. Θησαυρός κι αυτή. Όχι όμως χαμένος.