Κοινωνικά

Μοναχικότητα

Μοναχικότητα λέξη εύηχη μα και τρομερή. Eυγενές το άκουσμα μα προκαλεί και πανικό. Πανικό νιώσαμε κάθε φορά που δε χτύπησε το τηλέφωνο, για κάθε μήνυμα που δεν πήρε μορφή διεκδίκησης, για κάθε πανσέληνο που δεν μοιραστήκαμε με κάποιον. Μοναχικός θα σου πουν και ‘συ πρέπει να υποκλιθείς λες και μιλάς για Βούδες και Χριστούς.

Μα δεν είναι έτσι καλή μου. Υπάρχουν κι αυτοί που την λένε μοναξιά και την τρέμουν σαν παιδιά. «Μοναχικότητα»: μεστή ύπαρξη γεμάτη υποσχέσεις. Ορκίζεται αγάπη και παρέα μα αν είσαι νέος, δεν πείθεσαι ακόμη. Θες να βρεις σάρκα και οστά εκεί να ακουμπήσεις, εκεί ν’ αναπαυθείς, εκεί να ζήσεις. Ωραία τα ‘παν οι σοφοί μα είχαν ήδη μεγαλώσει. Τι να την κάνεις τη σοφία αν έχει ήδη φάει σάρκα απ’τα νιάτα;

Μοναχικότητα λένε και τρομάζουν γιατί μάθαμε πάντα να ζητάμε φασαρία κι όπου σταθούμε, αυτήν θα ψάξουμε κι εμείς. Μα είναι καλή σας λέω πιστέψτε με. Καλή είναι γιατί μ’ αυτήν σκύβεις το κεφάλι κι ανυψώνεις τη καρδιά. Είναι καλή γιατί μαζεύεις παραφιλολογία ενός κατώτερου εαυτού και γράφεις μυθιστόρημα να θαυμάσουν όλοι. Καλή είναι η «κυρά» γιατί πώς αλλιώς θα γινόσουν δραπέτης του κόσμου που τόσα σου ζητά μα τίποτα δε σου συγχωρεί;

Μοναχικότητα όχι γιατί τρελαθήκαμε, ούτε γιατί μάθαμε διαλογισμό στο αυτοποτιζόμενο ψευτοεγώ μας, όχι. Μοναχικότητα μόνο επειδή τελικά μέσα της ανακαλύπτεις πως δεν ήσουν ποτέ στ’ αλήθεια ΜΟΝΟΣ.