ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ

ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΟΥ ΚΑΤΩ!

Δωμάτια με παιχνίδια έχουμε όλοι. Ξεκίνησαν από νωρίς, ήρθαν με σακούλες και γέμισαν ντουλάπια. Όχι δεν είναι αυτά που νομίζεις. Δεν είναι lego και κούκλες. Είναι όσα ένιωσες, όσα σκέφτηκες, όσα επιθύμησες κι όσα κατάλαβες.

Παιχνίδι μοναχικό, παιχνίδι παράλληλο και συνεργατικό λένε οι παιδοψυχολόγοι. Τρία είδη παιχνιδιού ανάλογα την ωριμότητα. Μα δεν συμφωνώ. Δεν είναι το συνεργατικό το μόνο ώριμο, δεν είναι τερματικός σταθμός το μοίρασμα…

Καμιά φορά, θέλεις να ανοίξεις το ντουλάπι, να βγάλεις όλα τα playmobil χωρίς μαλλιά, να ανταλλάξεις περούκες ινδιάνου με στρατιώτη και να τους βάλεις μόνους στο καράβι χωρίς νερό να ταξιδέψουν. Έτσι, επειδή δεν είσαι ώριμος μόνο όταν μοιράζεσαι αλλά και όταν ξέρεις να παίζεις με τον εαυτό σου, όταν τον ψάχνεις στα δωμάτια, όταν του μιλάς ξαφνικά.

Ώριμος είσαι και όταν θέλεις να κλείσεις πόρτες και παράθυρα, να αδειάσεις όλες τις κούτες και να ανακατέψεις όλα τα παιχνίδια. Να βάλεις την barbie να μιλάει στον αρκούδι και τα μικρά πόνυ να φτιάχνουν στάβλους από lego. Αφήστε τα παιχνίδια μου κάτω γιατί δεν είναι μόνο στους καφέδες και το κους-κους της αγαλματοποιημένης μας ψυχής οι στιγμές να παίξω.

Ανέβα βουνά, γύρνα πέτρες ανάποδα, βγάλε κραυγές στο βυθό, κλάψε και κάψε την άχρηστη – πλέον – ιστορικότητα της ζωής σου στο τζάκι κι ας έχει 40 βαθμούς καύσωνα έξω. Αφήστε τα παιχνίδια μου κάτω γιατί δεν είναι όλα να τα μοιράζεσαι, μερικά είναι ΜΟΝΟ δικά σου.

Είναι κειμήλια της ζωής που σε φιλοξένησε σαν πατρίδα να προκόψεις έναν άρτιο εαυτό.

Αφήστε τα παιχνίδια μου κάτω γιατί δεν είναι όλα για όλους. Δεν είμαι για όλους κι ούτε θέλω όλους για μένα. Θέλω πρώτα τα παιχνίδια μου…