Ποτέ δεν τρόμαξα με τα αναπηρικά καροτσάκια. Η αναπηρία στη ψυχή όμως με σοκάρει ακόμη. Μπαινοβγαίνουμε σε σχέσεις, άλλοτε για να μάθουμε, άλλοτε να διδάξουμε, άλλοτε και τα δύο.
Ποια είναι η αναπηρία όμως; Αναπηρία είναι να μην μπορείς να μεταμορφωθείς μέσα από την αγάπη. Αναπηρία όμως είναι και να αφήνεις κάθε αναπηρία του άλλου να σε κατασπαράζει χωρίς όρια, χωρίς λόγο, χωρίς ανάσα και συναίνεση.
Αναπηρία στην αγάπη είναι να μην ξέρεις ποιος είσαι, αν είσαι εδώ ή εκεί, αν είσαι αυτός ή ο άλλος. Αναπηρία στην αγάπη είναι να μην ξέρεις ποια τραύματα σε προσδιόρισαν και σε ποιο όργανο; Ποιο τραύμα άφησε ίχνη αρρυθμίας στη καρδιά, ποιο έγινε μία απλή ουλή στο δέρμα και ποιο υποβόσκει ακόμη σαν αυτοάνοσο μες στο σώμα;
Αναπηρία μέσα μας είναι οτιδήποτε δεν θεραπεύσαμε πονώντας άξια και επαρκώς για αυτό. Αν δεν επέτρεψες πόνο στα σπλάχνα σου κάθε φορά που τελείωσε μία σχέση, τότε είσαι ανάπηρος, είσαι λίγος, είσαι μικρότερος από τον ίδιο τον πόνο και σίγουρα από τα διδάγματα της ίδιας της σχέσης που άφησες.
Αναπηρία στην αγάπη είναι να μη φταις ποτέ εσύ γιατί ποιος μπορεί να διανοηθεί να φταίει; Ο πόνος του εγωισμού είναι πιο οξύς από εκείνον της καρδιάς. Ο εγωισμός πονάει απότομα μα δεν διαρκεί και δε διδάσκει ενώ η καρδιά αγκαλιάζει ακόμη και όσα την ματώνουν.
Πολλές φορές μπαίνουμε σε σχέσεις επειδή έχουμε ανάγκη να αγαπηθούμε, μα νομίζω η βαθύτερη αιτία είναι για να μάθουμε να αγαπάμε. Δεν ξέρω αν είμαι ανάπηρη στην αγάπη, ίσως και να είμαι, πάντως δε θα σταματήσω να επισκέπτομαι τα μαθήματά της και ας μην πάρω ποτέ πτυχίο. Άλλωστε η μόρφωση δεν είναι στις αποδείξεις του πάπυρου αλλά στις γραφές που αφήνει πίσω η ζωή μας αφού φύγουμε. Εκεί, στα μάρμαρα της γαλήνιας σιωπής είναι όλες οι (υπο-)γραφές που σε κάνουν απόφοιτο της αγάπης.
“ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΠΟΓΙΑΤΖΗ: 1976-παρόν”
