Κοινωνικά

Φανοστάτης …..

Σαν φανοστάτης, ενίοτε σε περίβλεπτη θέση, κοιτάζεις ζωές των άλλων. Παρατηρείς λίγο είτε το μισό, είτε το διπλάσιο της ψυχής τους. Σκύβεις λίγο τον -κατά λάθος- ευλύγιστο λαιμό σου για να δεις από κοντά, να μυρίσεις και λίγο το άρωμα τους.

Μοιάζεις με φανοστάτη μα δεν είσαι για να τους φωτίσεις. Περπατούν δίπλα σου, ανταμώνουν, χωρίζουν, περιηγούνται, ξαναχάνονται στο πλήθος. Κοιτάζεις από ψηλά όχι γιατί είσαι ανώτερος αλλά επειδή είναι η σειρά σου να τους δεις, λίγο να τους μάθεις. Λίγο να τους βρεις, άλλο τόσο να τους χάσεις. Καθε μέρα ένας αποχωρισμός.

Ο κύριος στο λεωφορείο που κάπως θα θέλαμε να του χαμογελάσουμε, μα δεν θα πούμε λέξη γιατί δε θα τον ξαναδούμε. Κάθε μέρα ένας αποχωρισμός γιατί όλοι οι ρόλοι στη ζωή κάποτε τελειώνουν, απομένουν ίνες που όσα ξέφτια κι αν είχαν, αποτελούν έναν εαυτό που λαμπυρίζει στο λυκόφως.

Κάθε μέρα ένας αποχωρισμός γιατί ο,τι δεν είναι αγάπη σβήνει κι αυτό. Κι όποιος ένωσε ζωή και όνειρα μα τα χώρισε κι αυτά, σίγουρα έγινε φανοστάτης. Σήκωσε ανάστημα για να ψηλαφίσει από ψηλά. Όποιος έμαθε στο “αντίο”, έγινε ανδρείος.

Η γενναιότητα μετριέται στο “αντίο”, αυτό δε μας είχανε πει, μα αυτό είναι κι η ζωή μας. Όλος ο δρόμος ένας αιώνιος αποχωρισμός σου λέω, μέτρα τα αν τολμάς! Εξίσωση τρανή, έχει πάντα το “αντίο”. Όλη η αλάνα με γκάζια για όσους δεν αρκέστηκαν στους αυτοκινητόδρομους για να βρουν τα όρια τους. Αλάνα κι αυτή, ένας αποχωρισμός. Εκεί λιώνουν τα λάστιχα, εκεί μουγκρίζουν μηχανές, εκεί αφήνεις και τη τελευταία σου κόντρα. Εσυ κι ο φανοστάτης.