1. Το παιδί έχει την ψευδαίσθηση της κοινωνικοποίησης ενώ είναι η ΑΠΟΛΥΤΗ απομόνωση.
2.Μπορούν να προσεγγίσουν ξένοι άνθρωποι το παιδί μας χωρίς να το αντιληφθούμε..
3. Δίδεται η ψευδαίσθηση υγιούς ανταγωνιστικότητας με άλλους ενώ στην ουσία όλα είναι εικονικά και δεν στηρίζονται σε ερείσματα οικοδόμησης αυτοπεποίθησης. Είναι όλα ένα κουμπί πράγμα που έχει ανεμπόδιστη ρευστότητα και αναξιοπιστία.
4.Παχυσαρκία. έλλειψη σωματικής άσκησης.
5. Νευροβιολογικός εθισμός εγκεφάλου. Θεωρείται εθιστικό σαν ναρκωτική ουσία από τους ειδικούς.
6. Απομόνωση από πραγματικό παιχνίδι πχ. ποδήλατο κτλ όπου ενυπάρχουν στοιχεία φύσης, εναλλαγής εικόνων και νέων ερεθισμάτων.
7. Ψευδαίσθηση μίας παρέας, ενός άλλου “Υποκειμένου” μέσα στο δωμάτιο του παιδιού, συνεπώς δεν μένει ποτέ μόνο να καλλιεργήσει στοιχεία αυτογνωσίας και αυτο-συνειδητότητας. Χάνει τα πολύτιμα οφέλη ενός εσωτερικού διαλόγου.
8. Την επόμενη ημέρα, η συζήτηση με τους συμμαθητές αφορά σε εικονική πραγματικότητα, όχι σε αληθινές ανθρώπινες συμπεριφορές.
9. Αμέλεια και ασυνέπεια στα μαθησιακά σχολικά καθήκοντα. Συνεπώς χάνει την αίσθηση του ρόλου του μαθητή μέσα του.
10. Πρόκληση σύγχυσης για το τι είναι αληθινό και τι είναι ψεύτικο. Μεγάλο εμπόδιο για την -ακόμη ευάλωτη- διαμόρφωση της προσωπικότητας. Για παράδειγμα ένα ζωηρό παιδί θα παρασυρθεί προς την επιθετικότητα ενώ ένα πολύ ήσυχο προς την εσωστρέφεια.
Χριστίνα Μπογιατζή, Παιδοψυχολόγος- Λογοπαθολόγος.
