Το βάθος δεν είναι βυθός να χαθείς, είναι άμμος να ζεστάνεις τα κόκαλα σου. Το βάθος είναι πατρίδα να επιστρέψεις από πολυτάραχες Μούσες που σου έφαγαν τη ζωή με όσα έλαμψαν, μα δεν ήταν χρυσός. Το βάθος είναι η μόνη αλυσίδα που σε ελευθερώνει από τις φυλακές του μυαλού σου, σε ενώνει με όσα αγνοείς και σου ξηλώνει γαλόνια που στο τέλος κανείς δε θα θυμόταν ούτως ή άλλως.
Το βάθος είναι η μόνη γλώσσα για όσους ζουν χωρίς θόρυβο, μακρυά από την οχλαγωγία, τη χειραγώγηση και το ψέμα. Το βάθος είναι η μητρική γλώσσα της ψυχής και όποιος την αποφύγει δε θα γυρίσει ποτέ από την εξορία αυτού του κόσμου. Το βάθος είναι στη σιωπή σου όταν κλαις γιατί εκεί θα βρεις όλες τις απαντήσεις, είναι στην ακινησία του σώματος όταν μπορείς να μείνεις έστω για λίγα λεπτά σε μία καρέκλα μόνος απέναντι σε τοίχους που δε χρειάζεται ούτε να ξεσκονίσεις, ούτε να γυαλίσεις ή να αποκωδικοποιήσεις.
Το βάθος είναι ο μόνος δρόμος για την ευτυχία γιατί μόνο αυτό σε ανταμείβει με βαθιά γνώση του εαυτού σου και όποιος γνωρίσει καλά τον εαυτό του σε αυτή τη ζωή θα μείνει για πάντα στο παράδεισο. Το βάθος δεν έχει σκόρπισμα όμως τρομάζει στην αρχή γιατί μοιάζει με το χάος. Το βάθος έχει δουλειά και αναζήτηση, έχει χαρτί και μολύβι μα στο τέλος κάθε μέτρησης βαπτίζεις δάσκαλο το παρελθόν, μαθητή το παρόν και νικητή το μέλλον.
Το βάθος είναι για όλους είτε έζησαν εκεί από την αρχή είτε όχι.
ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ.
