Ένα σπίτι πρέπει να έχει γαλήνη. Να μπαίνεις και να θέλεις να μπεις. Να βρίσκεις ανθρώπους με ψιθύρους που δεν πρόλαβαν να γίνουν κραυγές γιατί μοιράστηκαν τη ζωή τους εκεί. Να θέλεις να λερώσεις το πάτωμα με ποπ-κορν γιατί ξέρεις πως άξιζε η ταινία που είδατε όλοι μαζί.
Ένα σπίτι πρέπει να έχει φωτογραφίες από στιγμές για να μην ξεχνάς ποτέ από πόσο μακριά έχεις έρθει, πόσες πάνες άλλαξες, πόσα δάκρυα έχυσες, πόσα προβλήματα έλυσες, πόσον εαυτό παρέδωσες. Ένα σπίτι πρέπει να έχει άρωμα του έρωτα για την ίδια τη ζωή, να έχει καφετιέρες σχεδόν λερωμένες από το –μόλις φρεσκοψημένο- καφέ με φίλους, με σκύλο ή και με τον Ίδιο Το Θεό δεν σε νοιάζει.
Ένα σπίτι πρέπει να έχει γωνίες που εκεί τίποτα δεν τετραγωνίζει τον κύκλο γιατί εκεί φοράς πάλι το παλτό της απολεσθείσας ή της μελλοντικής σου παιδικότητας με ένα βιβλίο στο χέρι, νότες από μουσική, το παλιό μινόρε κάποιας αγάπης ή μια κουρτίνα που δεν την αλλάζεις με τίποτα γιατί κάτι σου θυμίζει.
Ένα σπίτι πρέπει να έχει μέσα του προσωπικότητα, ταυτότητα, δύναμη και αγάπη. Πρέπει να χωράει ανθρώπους και όχι να τους διώχνει, να τους φέρνει καρέκλες να κάνουν εκεί για το κους-κους στο μπαλκόνι με τα ατελείωτα φυτά και τα απλωμένα εσώρουχα.
Ένα σπίτι πρέπει να έχει ψυχή γιατί μπορεί να είναι κτιστή ύλη, μα εσωκλείει όλη τη ζωή μας. Ένα σπίτι δεν είναι ποτέ τούβλα και πάτωμα. Είναι κιβωτός του Νώε.
Η θύελλα είναι δεδομένη και όχι στο χέρι μας, το σπίτι μας όμως είναι καθαρά δική μας υπόθεση…
