Όταν νιώθεις δεν μιλάς κι όταν μιλάς δεν νιώθεις. Τραβηγμένο ακούγεται, ξέρω. Σκέψου τις βαθύτερες στιγμές που ένιωσες κάτι, είχες μιλιά; Όταν κλαίει ένα παιδί που πληγώθηκε, αρθρώνει λέξεις; Μπορείς να αναλύεις ένα συναίσθημα όταν σε κατακλύζει; Μπορείς να το αναλύσεις όμως όταν έχει περάσει.
Δεν εκφράσαμε λεκτικά τίποτα τη στιγμή που ήταν βίωμα. Ήρθε πάντοτε μετά, ήρθε με σημαία, με δάκρυ ή με ήχο αλλά ήρθε μεταγενέστερα. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να ζει και να εκφράζει αυτά που ζει με σειρά εναλλαγής. Όχι δεν είμαστε μισοί άνθρωποι, δεν μας λείπει κάτι. Είναι θέμα ανάσας. Μπορείς να πίνεις νερό και να μιλάς; Όχι. Μπορείς να τρως και να αναπνέεις; Όχι. Γιατί; Γιατί τα παιδιά βγάζουν πάντα το πρόβλημα αφού έχει ήδη παρέλθει; Γιατί να πάρουμε αντικαταθλιπτικά αφού έχει φύγει η πραγματική αιτία της θλίψης; Γιατί να γίνεις θεατής του εαυτού σου αφού τελείωσε η παράσταση;
Έτσι είσαι φτιαγμένος, μία σοφή τραμπάλα που την λένε “ομοιόσταση” και φροντίζει για την ισορροπία. Πρώτα ο πόνος, μετά είναι το σοκ, μετά θα κλάψεις για αυτό και στο τέλος θα έχεις το δίδαγμα. Αν δεν ζήσεις με σιωπή όσα νιώθεις, δεν θα νιώσεις ποτέ αυτά που ζεις. Όποιος νομίζει πως τα κάνει ταυτόχρονα, δεν είναι καν μέσα στην παιδική χαρά.
