Ρηχότητα…….. Πόσες φορές είδαμε πια κι εκείνους τους νεαρούς με το βλέμμα της αγελάδας στο δρόμο, νομίζοντας πως είναι απλώς σκεπτικοί; Ήταν όμως; Πόσες φορές μια καλογυαλισμένη γυναίκα στο μπαρ φάνηκε σαν ν’ανακάλυψαν την πορσελάνη απ’ την αρχή; Πόσες να ‘ταν οι φορές που βλέπεις και δεν αγγίζεις, μιλάς μα δεν ακούγεσαι, πόσες κι ΑΛΛΕΣ ΤΟΣΕΣ, που σου πήρε δάκρυ να δεις το παγοκρύσταλλο στην απλανή ψυχή του άλλου;
Νόμιζες πως απαξίωνε εσένα γιατί σου φάνηκε πολύ άνετος, πολύ ωραίος, πολύ κάτι περισσότερο απ’ όσα ήσουν εσύ. Μα όχι. Ρηχότητα και πάλι ρηχότητα που φυτοζωεί στη δική σου αυτοαμφισβήτηση. Ζούμε εκεί που πατώνεις με πατούσες, ούτε καν τα πόδια. Βλέπεις μπροστά σου κομήτες να πέφτουν και συ καθαρίζεις μήλο να φας.
Έρχονται και φεύγουν άνθρωποι από τη ζωή σου κι είναι σαν να κατεβάζεις τα χειμωνιάτικα, άντε σαν να πλένεις τα χαλιά! Πρόσωπα δε βλέπεις γιατί δεν κολυμπάς. Το κολύμπι είναι τρελό συναπάντημα, έχει σχεδόν πανικό. Κλωτσάς ν’ ανέβεις, ανάσα να πάρεις για να ξαναμπείς. Ξανά να καταδυθείς, εκεί να μάθεις τα πόδια σου, στο βάθος.
Όχι, δεν είναι ποτέ καλό να είσαι ρηχός, δεν είναι πέρασμα η ζωή μας, δεν έχει τούνελ η αλήθεια, ούτε καν σήραγγες. Είναι τρόπος να είσαι, τρόπος να ζεις. Μη μπλέξεις με λέξεις και νομίζεις κολυμπάς, ΟΧΙ. Όποιος μιλάει για τη θάλασσα δεν έχει δει απαραίτητα και το βυθό της.
