Πόσα κι αν είδαμε σε ποίηση, ταινίες και βιβλία; Παρατήρησες κάτι; Έναν άλλον εαυτό; Ένας εαυτός υπόρρητα βαλμένος εκεί που όλο ναρκοθετεί και χορεύει σε νάρκες; Ένας άλλος εαυτός γεννημένος για σένα, χωρίς εσένα, μαζί σου παντού, στο φως και στο σκοτάδι, στις κούνιες και στον καθημερινό απαγχονισμό των επιθυμιών σου; Ένας εαυτός που κάποιος τον είπε «παιδί μέσα μου», άλλος τον έκανε στολίδι σε δέντρο κι άλλος τον έθαψε δέκα μέτρα κάτω από τη γη.
Μη τον φοβάσαι, στο λέω δεν είναι κακός. Δεν είναι λίγος, δεν είναι μωρός. Ούτε φρενήρης είναι, μα ούτε και αδύναμος. Είναι εκείνο το κομμάτι μας που ρωτούσαμε και μας έλεγε πάντα την αλήθεια, εκείνο που απεχθάνεται την κακοήθη σύγκρουση μα την εποικοδομητική διόλου την φοβάται! Επιζητά αρμονικούς αστερισμούς αξιών και προσπαθεί γι’ αυτούς με κάθε κόστος.
Ο άλλος σου εαυτός θα σε παρηγορήσει ακούγοντας μόνο το θρόισμα των φύλλων όταν όλοι θα έχουν φύγει για βουτιές σε ωκεανούς. Θα σου πει ποιον θέλει να παντρευτεί, ποιον ήθελε να αφήσει, ποιους αξίζει να αγαπήσει, ποιον να αποχαιρετίσει. Δεν θα σου πει το «πώς», έχεις το μυαλό γι’ αυτό. Όμως εκείνος ο όμορφος εαυτός είναι πάντα εκεί να σου πει και να του πεις οτιδήποτε, για οτιδήποτε, να μην κρίνει, να μην απορρίψει, να ονειρευτείτε μαζί σε μια όμορφη εγκαρτέρηση ενότητας. Έχει ευσπλαχνία, έχει κατανόηση, έχει αγάπη. Ο άνθρωπος είναι δυαδικός. Όχι επειδή χρειάζεται έναν σύντροφο ή έναν σκύλο απαραίτητα. Ο άνθρωπος είναι ήδη ΔΥΟ και χωρίς αυτά. Είναι αυτό που προσπαθεί να γίνει όταν ζει με τους ανθρώπους κι εκείνο που είναι όταν δεν κοιτάζει κανείς. Όχι από υποκρισία, κυρίως από άγνοια.
Ίσως κάποια μέρα καταφέρουμε να τους κάνουμε ένα. Ευτυχώς έχουμε ο ένας τον άλλον να μας βοηθήσει σε αυτό.
