Σκέφτηκα πολλές φορές να τοποθετηθώ πάνω σ’ αυτό το θέμα μα πάντα το άφηνα στην άκρη. Σαν να μην ένιωθα αρκετά διαβασμένη ή αρκετά έτοιμη να το προσεγγίσω κατάλληλα. Όπως όταν ήμουν μικρή και έγραφα στο ημερολόγιο μου και έπειτα κλείδωνα τις σκέψεις μου σ’ ένα καλά σφραγισμένο συρτάρι.
Δεν ήξερα εάν θα μπορούσε κάποιος άλλος να ταυτιστεί με τα δικά μου πιστεύω, εάν ο τρόπος που αντιλαμβανόμουν η ίδια τα πράγματα ήταν κοινά αποδεκτός. Πάντα έρχεται η κατάλληλη στιγμή όμως, αυτά τα οποία είχες παραμερίσει για λίγο, να έρθουν πιο δυναμικά στην επιφάνεια. Γι αυτό λοιπόν, θα προσπαθήσω να προσεγγίσω με έναν δικό μου τρόπο, το θέμα της απιστίας. Ως πράξη και ως συναίσθημα. Δεν θα μπω καθόλου στη διαδικασία να αναλύσω την απιστία και τα συναισθήματα που μπορεί να προκαλέσει στο άτομο που τη δέχεται. Ούτε στα σημάδια που ισχυρίζονται κάποιοι πως προϋπάρχουν αυτής. Αυτό που θα εκθέσω εγώ είναι η ψυχοσύνθεση του ατόμου που απιστεί!
Απιστία: Προέρχεται από τη λέξη “πίστη” και το στερητικό “α” Κυριολεκτική Σημασία: Έλλειψη πίστης. Έλλειψη πίστης στον σύντροφο μας? Με λίγα λόγια εκμεταλλευόμαστε την πίστη που έχει εκείνος σε εμάς? Ή έλλειψη πίστης απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό?
Τα άτομα που προβαίνουν σε αυτή την ενέργεια, σίγουρα είναι άτομα που έχουν πρόβλημα δέσμευσης και αποκλειστικότητας. Άνθρωποι, οι οποίοι, αποζητούν το αίσθημα της ατομικής ελευθερίας με έναν διαφορετικό και ανάρμοστο θα έλεγα τρόπο, όντας σε μία σχέση. Βλέπουμε συχνά, απόπειρες δικαιολογίας της κατάστασης. Μία από αυτές είναι πως όταν κάποιος δεν είναι αρκετά ευτυχισμένος μέσα στη σχέση του, όταν δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένος από αυτή, καταφεύγει να βρίσκει παρηγοριά και φροντίδα στην αγκαλιά κάποιου άλλου. Κατά πόσο ισχύει αυτό όμως? Ένα άτομο συγκροτημένο, με αυτογνωσία και με την απαιτούμενη ωριμότητα, θα επέλεγε να αποχωρήσει από μία σχέση, η οποία δεν θα είχε τίποτε άλλο να του προσφέρει, χωρίς να φτάσει σε εκείνο το σημείο. Τι συμβαίνει όμως με εκείνους που παραμένουν σε μία τελειωμένη σχέση ή ακόμη και σε μία σχέση, που κατά τα λεγόμενά τους, έχει βαλτώσει και αναζητούν κάτι διαφορετικό ταυτόχρονα?
Είναι απλά το αίσθημα της ανασφάλειας εκείνο που τους ωθεί σε αυτό. Ηττοπαθείς χαρακτήρες και με έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό τους. Αναζητούν την επιβεβαίωση και την αποδοχή του άλλου καθώς δεν μπορούν να την αναπαράγουν οι ίδιοι. Πιθανόν θεωρούν πως όσες πιο πολλές κατακτήσεις έχουν, τόσο πιο αρεστοί και εμφανισιακά αποδεκτοί είναι…
Ένα “εγώ” που όσο και αν το τρέφουν εκείνο δεν χορταίνει ποτέ! Ο σεβασμός επίσης είναι ένα άλλο στοιχείο που λείπει από το χαρακτήρα τους. Σαφώς σεβασμό απέναντι στο πρόσωπο που έχουν συνάψει μαζί του δεσμό, κυρίως όμως, σεβασμό απέναντι στους ίδιους.
Σεβασμός σε εμένα τον ίδιο σημαίνει σέβομαι τις επιλογές μου, σέβομαι και τιμάω τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου, καθώς κι εκείνος αποτελεί κομμάτι τον επιλογών μου.
