Ενός λεπτού σιγή… Για σκιά και φως στο ίδιο σημείο, για ζωή που δεν ήταν για σένα μα μέσα της τα είχε όλα δικά σου.
Ενός λεπτού σιγή για όσους χάσαμε, όσους κλάψαμε, ότι γίναμε, απογίναμε μα παραμείναμε. Ενός λεπτού σιγή για αγάπη που της ουρλιάξαμε να μην αφήσει το σκοινί μα η σιωπή της έγινε παραχαράκτης βροντής σε ωκεανό που δεν κολύμπησε κανείς.
Ενός λεπτού σιγή για όλα όσα ήταν που τελικά δεν ήταν ούτε “όλα” ούτε “όσα”. Για νοσταλγημένες μανάδες, για ναυαγισμένες ιδέες, για έρωτες με θαμπά μελάνια που ξεθώριασε η βροχή, για ελπίδα που έσβησε στη μνήμη των αθανάτων.
Ενός λεπτού σιγή για όσα φανταστήκαμε στους άλλους επειδή δεν τολμήσαμε να τα ονειρευτούμε για εμάς.
Ενός λεπτού σιγή… Χριστίνα
