Συνάντησα αυτόν τον όρο σε βιβλίο 1 ευρώ από βιβλιοπώλη στην Πλάκα. “Η ψυχολογία του παιδιού”, συνεχής κι αέναος αγώνας μου η ψυχολογία του παιδιού γιατί δεν σταματάει ποτέ η ρημάδα παιδική ηλικία κι όποιος της έβαλε φίμωτρο υπέγραψε συμβόλαιο θανάτου.
Αν δεν μπορείς να συνεννοηθείς με παιδί, καλύτερα ψάλε μνημόσυνο να σε κλάψουν αγαπημένοι μπας και σε βγάλουν από τάφο. Έμεινε “Εποπτική γνώση” κι απόρησα. Έτσι λένε και την μεταγνώση, έτσι βαπτίζουν την αυτογνωσία. Εποπτική ΑΥΤΟΓΝΩΣΗ. Τα παιδιά έχουν εποπτική ΑΥΤΟγνώση από τα 6 τους χρόνια. Εμείς ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ; Εμείς που αν μπορούσες να μετρήσεις ανθρώπους κι ανθρωπιά θα έβρισκες δυσανάλογα κλάσματα κι άκυρες εξισώσεις; Πότε θα δούμε το βάθος σε ό,τι ζούμε;
Γίναμε γραφικοί εμείς οι αναλυτικοί αλλά πες μου, στα δύσκολα ποιος σε σώζει γαμώτο; Ο καφές που θα πιεις με συγκυριακούς γνωστούς ή το ποτό που θα σε μεθύσει με τον έναν και μοναδικό φίλο που σε ξέρει από παιδί; Να μου πει κάποιος επιτέλους τι να κάνω με τόσο καπουτσίνο που ακούω σαν αιχμάλωτο ψίθυρο σε καφετέριες κάθε πρωί γιατί νομίζω πως κατά βάθος είναι ουισκι που χρωστάμε σε δάκρυ.
Κουράστηκα την επιφάνεια γιατί στο τέλος μοιάζει το ίδιο κακοποιητική με την τρέλα. Εξάλλου, στο ίδιο σημείο καταλήγουν και τα δυο. Στο κενό. Εποπτική γνώση λοιπόν. Σκεφτείτε το.
