Μια δασκάλα που δίδασκε στην τάξη της, αποφάσισε να πει στα παιδιά μια καταπληκτική ιστορία. Η ιστορία της μιλούσε για ένα κρουαζιερόπλοιο που βυθιζόταν και για ένα ζευγάρι που προσπαθούσε να σωθεί μπαίνοντας σε μια σωστική λέμβο, που στο τέλος υπήρχε θέση μόνο για ένα άτομο.
Ένα κρουαζιερόπλοιο άρχισε να βουλιάζει στη θάλασσα και έπρεπε άμεσα να εκκενωθεί από τους επιβάτες. Ένα ζευγάρι έτρεξε γρήγορα προς τις σωσίβιες λέμβους. Όταν έφθασαν όμως, είδαν έντρομοι ότι υπήρχε χώρος για να σωθεί μόνο ένα άτομο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άντρας έσπρωξε τη σύζυγό του και πριν προλάβει εκείνη να αντιδράσει, πήδηξε μέσα στη βάρκα.
Τότε η γυναίκα του, η οποία στεκόταν στο πλοίο που βυθιζόταν, φώναξε στον άντρας της μια φράση.
Η δασκάλα τότε σταμάτησε την αφήγηση της, γύρισε προς την τάξη και ρώτησε τα παιδιά:
Τι νομίζετε ότι του φώναξε?
Οι περισσότεροι από τους μαθητές με ενθουσιασμό απάντησαν ότι η σύζυγος φώναξε: “Σε μισώ”, “Δεν το περίμενα ποτέ αυτό από σένα” και “Νόμιζα ότι με αγαπούσες”.
Η δασκάλα παρατήρησε ένα αγόρι που ήταν συνέχεια σιωπηλό. Το ρώτησε τι πίστευε ότι φώναξε η σύζυγος και αυτός της απάντησε:
“Κυρία νομίζω ότι του φώναξε να προσέχεις το παιδί μας”.
Έκπληκτη η δασκάλα τον ρώτησε: “Έχεις ξανακούσει αυτή την ιστορία?”
Το αγόρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. “Όχι αλλά αυτό ήταν που είπε και η δική μου μαμά στον μπαμπά μου, λίγο πριν πεθάνει από την αρρώστια της”.
Η δασκάλα γύρισε στα παιδιά και τους είπε με χαμηλή φωνή: “Η απάντηση είναι σωστή”.
Το πλοίο τελικά βυθίστηκε και όσοι δεν κατάφεραν να ξεφύγουν πνίγηκαν. Ο άντρας πήγε στο σπίτι του και μεγάλωσε την κόρη τους μόνος του. Πολλά χρόνια αργότερα, μετά το θάνατο του πατέρα της, η κόρη τους βρήκε τυχαία το ημερολόγιο του και διάβασε ολόκληρη την ιστορία. Ανακάλυψε, ότι η μητέρα της λίγο πριν επιβιβαστεί στο πλοίο, είχε διαγνωσθεί με μια ανίατη αρρώστια. Την κρίσιμη στιγμή ο πατέρας έκανε αυτό που πίστευε ότι ήταν το σωστό. Όχι γι΄ αυτόν αλλά για την κόρη τους.
“Ήθελα τόσο πολύ να μείνω μαζί σου στο πλοίο αγαπημένη μου. Ήθελα να πεθάνουμε μαζί. Αλλά για χάρη της κόρης μας, επέλεξα να σε αφήσω μόνη”, έγραφε το ημερολόγιο του.
Τα παιδιά έμειναν αρκετά λεπτά σιωπηλά μόλις η δασκάλα τέλειωσε την ιστορία της. Η δασκάλα τότε προσπάθησε να κάνει τα παιδιά να καταλάβουν το νόημα αυτής της ιστορίας.
“Το κακό και το καλό είναι περίπλοκα και πολλές φορές είναι δύσκολα να τα κατανοήσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρέπει να επικεντρώνεται κάποιος μόνο στην επιφάνεια και να κρίνει τον άλλο χωρίς πρώτα να προσπαθήσει να κατανοήσει τις πράξεις του.
Αν έχετε βγει να φάτε με ένα φίλο και προσφερθείτε να πληρώσετε το λογαριασμό, δεν το κάνετε γιατί έχετε πολλά χρήματα, αλλά γιατί βάζετε τη φιλία σας πάνω από τα χρήματα.
Εκείνοι που παίρνουν πρωτοβουλίες στη δουλειά τους, δεν το κάνουν επειδή είναι χαζοί, αλλά επειδή έχουν την έννοια της ευθύνης.
Όσοι ζητούν συγνώμη μετά από ένα καυγά, δεν το κάνουν επειδή ξέρουν ότι υποστήριζαν τη λάθος άποψη, αλλά επειδή εκτιμούν περισσότερο τον άνθρωπο δίπλα τους.
Εκείνοι που είναι πρόθυμοι να σας βοηθήσουν, δεν το κάνουν επειδή σας χρωστάνε κάτι, αλλά επειδή σας βλέπουν ως ένα αληθινό φίλο.
Εκείνοι που σας τηλεφωνούν συχνά, δεν το κάνουν επειδή δεν έχουν τίποτε άλλο να κάνουν, αλλά επειδή είστε στην καρδιά τους.
Μια μέρα, όλοι θα αναγκαστούμε να χωρίσουμε από αυτούς που έχουμε σήμερα δίπλα μας. Θα χάσετε τις κουβέντες σας, θα ξεχάσετε τα όνειρα που κάνατε μαζί τους. Οι μέρες θα περάσουν, τα χρόνια θα φύγουν και μια μέρα τα παιδιά σας θα δουν μερικές φωτογραφίες και θα σας ρωτήσουν:
“Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι?”
Κι εσείς θα χαμογελάστε με αόρατα δάκρυα και θα τους απαντήσετε:
“Eίναι οι άνθρωποι με τους οποίους πέρασα τις καλύτερες μέρες της ζωής μου”
