Ο δάσκαλος δε γνωρίζει τη διαφορά ανάμεσα στη γνώση και την ανατροφή. Οι γονείς φοβούνται να μιλήσουν για τις αχίλλειες πτέρνες των παιδιών τους από φόβο μη στιγματιστούν. Τα παιδιά θυσιάζουν τη βαθιά γνώση για να υπηρετήσουν την επιφανειακή, απλά για να βγάλουν μία ακόμη βαρετή μέρα στο σχολείο.
Βγαίνεις από το σχολείο με συναίσθημα κενότητας, απαίδευτο χαρακτήρα και συμπεριφορές παπαγάλου σε μυαλό και ψυχή. Οι συμμαθητές αποστρέφονται το σχολείο όχι λόγω δικής τους κόπωσης αλλά κυρίως λόγω απαξίωσης του. Δεν ενώνεις τελίτσες στα μαθήματα, δεν διδάσκεσαι πόσο μοιάζει η αστρονομία με την τριγωνομετρία, η φιλοσοφία με τη θεολογία και η ψυχολογία με την αρχαία τραγωδία. Δε σε ρωτούν αν αυτό που θέλεις να γίνεις όταν αποφοιτήσεις υπάρχει στο εκπαιδευτικό σύστημα ή αν νιώθεις αυτοεξόριστος της ίδιας της παιδείας.
Πληρώνεις μία περιουσία για την δωρεάν παιδεία, που στο τέλος αφήνει άφραγκους τους γονείς, εξουθενωμένους τους μαθητές και τα βιβλία ριγμένα για προσάναμμα σε θυμωμένα νιάτα που θα μισήσουν τη γνώση, τις λέξεις και ίσως και τον εαυτό τους.
Διαβάζεις πολλά και δε θυμάσαι τίποτα αντί να διαβάζεις λίγα και να ψάχνεις μόνος σου περισσότερα. Ο βαθμός σου γίνεται σημαία ή ταφόπλακα για τον χαρακτήρα σου. Κρίνεται όλη σου η ζωή από τρεις ώρες σε μία εξέταση, ενώ έχεις μελετήσει ατελείωτα βράδια. Διακρίνεις ότι ο ίδιος ο καθηγητής υπολείπεται σε δεξιότητες μεταδοτικότητας, μονολογεί μες στην τάξη και αν βαρεθείς σε τιμωρεί με βαθμό τριμήνου από συμπλεγματισμό.
Η διδακτική ύλη είναι ένας κούφιος ορίζοντας χωρίς διαλείμματα ελεύθερης προσωπικής σκέψης, χωρίς βίωμα, χωρίς ουσία. Μελετάς μέχρι το βράδυ και στο τέλος μουδιάζει το κεφάλι σου από την αγωνία τι θα πρωτοθυμηθείς την επόμενη μέρα.
Λειτουργείς σαν σφουγγαρίστρα να μαζέψεις τα πολλά νερά, ενώ θα έπρεπε να εκπαιδεύεσαι για σουρωτήρι να φιλτράρεις τα βρώμικα. Ένα παιδί υφίσταται bullying και δεν κουνιέται φύλλο, εκεί δεν ματώνει απλώς, εκεί αιμορραγεί!
