Πες του καλημέρα, είναι άνθρωπος. Πλύνε του τα μάτια, χρειάζεται την αφύπνιση. Μίλα του, ρώτα τον αν είναι καλά, έχει αδυναμίες. Δείξε επιείκια για όσα νιώθει, βγάλε δυναμισμό για όσα σκέφτεται λάθος. Άφηνε τον να παίρνει ανάσες, κάνε του εισπνοή-εκπνοή ανά πάσα στιγμή.
Στρώσε του να κοιμηθεί αναπαυτικά, όχι σε καναπέ με μικρό φωτάκι να βλέπει πως -ακόμη και τη νύχτα- υπάρχει κρυφή ζωή γύρω του. Θύμιζε του επιτεύγματα αγάπης κάθε μέρα, όχι δόξας. Ένωσε τον με Θεό και παιδιά, είναι σχεδόν ταυτόσημα στο βίωμα. Βρες του καλούς φίλους, μην τον αφήνεις στο κενό. Δείξε του δημιουργικούς τρόπους να υπάρχει, πίστεψέ σε αυτόν ακόμη και όταν όλοι τον διαψεύδουν σε όσα διαλέγει. Συγχώρησε του όσα έκανε, μα κυρίως όσα δεν έκανε και όσα δεν είπε. Δες φωτογραφίες του όταν ήταν μικρός, όταν ήταν ευάλωτος και αδέξιος. Πες του ένα ευχαριστώ που ακούει τη γκρίνια σου καθημερινά, πάρε βοήθεια από τη σοφία του, είναι αυτογνώστης σε βάθος απλά ΕΣΥ φοβάσαι να τον ακούσεις γιατί σου δίδαξαν να μην τον εμπιστεύεσαι. Επίτρεψέ του να πει παράπονα και να νιώσει μόνος.
Κοιτάξου στον καθρέπτη, χαμογέλα του εκεί. Αν δεν έχεις αυτόν, ποιον άλλον περιμένεις να αποκτήσεις;
