Ποντικοπαγίδες – Τυράκι τρίγωνο σου βάζουν στη φάκα, εκεί να μείνεις να κλειστής, να πεθάνεις πριν γεννηθείς. Να μη γίνεις ποτέ άρτιος κι ελεύθερος εαυτός. Πόσοι έρχονται ο καθένας με τη δική του σημαία, ένας φέρει ομορφιά, άλλος ευφυϊα, όλοι κάτι για να μείνεις εκεί, μα δεν θα είσαι ζωντανός γιατί όσο υπάρχουν παγίδες, τα πρόσωπα είναι κρυμμένα, μουδιασμένα, σχεδόν θαμμένα.
Οι άνθρωποι ζουν με προβολές αυτού που θα ήταν, αυτού που δεν ήταν κι ό,τι περισσεύει το έκαναν τυράκι να μαγκώσουν τους άλλους. Αν βλέπαμε αυτό που ήμασταν, δεν θα χρειαζόμασταν τους άλλους για να δούμε εμάς παρά μόνο εκείνους. Μα πόσο δύσκολο όταν ξεκινάς τα πάντα έτσι απ’ όταν σε βάλανε στην κούνια.
Ήρθαν κι οι μορφονιοί που η εφηβεία στήνει θέατρο σκιών να μείνεις εκεί. Κι όταν πήγες στην πρώτη νεότητα μέτρησε στη φάκα τυρί με ο,τι κατάφερε να εντυπωσιάσει γιατί ναι, ο άντρας στα 30 του είναι πετυχημένος όταν λέει εξυπνάδες και γελούν όλοι, γιατί ο έξυπνος άντρας είναι έργο που αξίζει να δεις. Κι αν φτάσεις στα 40, τυράκι ροκφόρ θα βρεις εκεί που παρέμεινες νέος γιατί δεν καράφλιασες, δεν ξεκοίλιασες μα απέκτησες λεφτά, αμάξι και δακρύβρεκτη ιστορία. Μη πω και στα 50 που πια, ό,τι αρχίζει να μετρά είναι από σεντούκι κρυμμένο, που μέχρι πριν το λοιδορούσε η αραχνιασμένη σοφίτα με λίγο ημίφως να πέφτει στα μπαούλα με τις πιο πολλές εκκωφαντικές σιωπές.
Αμάν πια κι αυτή η ποντικοπαγίδα, κανέναν δεν λυπάται, λίγο να σε πήρε στο «εγώ» σου λίγο η λεπίδα, όλο παγίδες θα βρίσκεις, εκεί θα φοράς στέμμα κι ουδέποτε θα δεις πως… Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΓΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗΝ.
