-“Γιατί υπάρχεις;” –
“Όλα υπάρχουν. Γιατί να αποτελέσω εγώ εξαίρεση;” –
“Είσαι ο,τι χειρότερο, δεν σε αντέχω γιατί με τρομάζεις πάντα.”
-“Τι σε τρομάζει σε μένα;”
-“Με τρομάζει που νιώθω ένα κενό. Σαν να αφαιρείς τη ζωή από μέσα μου, σαν να πεθαίνει κάτι μέσα μου. Θρηνώ όταν σε έχω.”
-“Τι νιώθεις πως πεθαίνει μέσα σου όταν σε επισκέπτομαι εγώ;”
-“Σαν να με τιμωρείς, σαν να με έχεις μανία, σαν να με καταδικάζεις για κάτι που ούτε εγώ ξέρω τι είναι ακριβώς. Νιώθω σαν ένα παιδί που τιμωρείται για λάθος που δεν έκανε. Γιατί είσαι τόσο σκληρή;”
-“Κοίτα…Έχω τις ώρες μου. Το πρωί μέχρι το μεσημέρι είμαι η κανονική μοναξιά. Το απόγευμα γίνομαι πιο περιστασιακή αν δεν έχεις κάτι δημιουργικό να κάνεις ενώ το βράδυ θα βγω με φόρεμα υπαρξιακό γιατί θα αναρωτηθείς αν έχουν νόημα όσα έκανες όλη μέρα… Ποια θεωρείς πιο σκληρή από τις τρεις;”
-“Μα είστε απαίσιες και οι τρεις! Επίτηδες το κάνετε;”
-” Ναι, όλα γίνονται επίτηδες γιατί όλα έχουν ένα σκοπό. ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ στο τέλος. Είμαστε το φόντο που εκεί θα προβάλεις τη ζωή σου και θα βρεις τα χρώματα σου ακριβώς. Η πρωινή μοναξιά σε αναγκάζει να δεις τί κάνεις, η απογευματινή σε βάζει να σκεφτείς με ποιον νιώθεις μοναξιά και το βράδυ νιώθεις το γιατί. Γιατί μας βλέπεις τόσο αρνητικά; Εμείς εδώ ήρθαμε σαν φως. Να φωτίσουμε την αλήθεια.”
-“Και ποια είναι η αλήθεια δηλαδή;”
-“‘Οτι το φόντο σε μία εικόνα είναι ΜΟΝΟ για να αναδείξει το αντίθετό του. Ποτέ τον εαυτό του.”
