Το ξέρω…Το καταλαβαίνω… Είναι δύσκολο να με προσεγγίσεις… Θέλεις να με γνωρίσεις, θέλεις να με μάθεις,. Θέλεις να ανακαλύψεις τον πραγματικό μου εαυτό και τι έχει να προσφέρει. Πέφτεις όμως πάνω σε μια πόρτα. Κλειδωμένη σαν επτασφράγιστο μυστικό. Φαίνεται κάπως ταλαιπωρημένη από το χρόνο, κάποια σημεία της έχουν ουλές, σου θυμίζουν ίσως λιγάκι τις δικές σου, που απέκτησες στην παιδική σου ηλικία, στην προσπάθεια σου να ανακαλύψεις τον κόσμο… Σε κάποια άλλα σημεία έχει χαραγμένα διάφορα σύμβολα, ονόματα, ημερομηνίες, αριθμούς, παρόμοια με εκείνα που σκάλιζες στα παγκάκια των πάρκων και στους κορμούς των δέντρων, με την ελπίδα πως θα μείνουν για πάντα εκεί.
Αλυσίδες και λουκέτα την περικλείουν κρατώντας εκεί απέναντι καθετί επιχειρήσει να τη διαπεράσει. Λίγο η περιέργεια της ανθρώπινης φύσης, λίγο η αδρεναλίνη που ανεβαίνει μπροστά στο ανεξερεύνητο, λίγο το ότι σου θυμίζει κάτι από εσένα… Σε κάνει να θέλεις να κρυφοκοιτάξεις από την κλειδαρότρυπα. Ορισμένοι αρκούνται σε αυτό. Φευγαλέες, επιφανειακές ματιές μέσα της. Ότι μπορεί να δει το μάτι και να καταλάβει το μυαλό πίσω από την ασφάλεια αυτής της καλά μανταλωμένης πόρτας.
Αρκούνται στο να κλέβουν λίγες εικόνες, μερικά αρώματα και ελάχιστες γεύσεις της ζωής εντός της… Εάν εσύ, σε αντίθεση, αναζητάς την προσπέλαση αυτής, την εκμάθηση της αλήθειας και το ταξίδι της πραγματικότητας, ψάχνεις τον τρόπο και επιθυμείς να το καταφέρεις, θα σου πω μόνο αυτό: “Το κλειδί είναι κάτω από το πατάκι… του μυαλού”
ΕYΑΓΓΕΛΙΑ ΓΕΡΟΖΗΣΗ
