Δυσκολεύτηκα πολύ να πιω νερό. Όχι, ομολογώ δεν το συνήθιζα. Προτιμούσα καφέ, κρασί, αναψυκτικό, οτιδήποτε άλλο εκτός από νερό. Πως να ξυπνήσεις χωρίς καφέ; Πως να κλέψεις συναίσθημα χωρίς κρασί; Πως αλλιώς θα ζήσεις σαν τους ανθρώπους του κόσμου αν δεν μοιάζεις με αυτούς; Δυσκολεύτηκα πολύ να τα ξεχωρίσω μιας και όλα μου κρατούσαν παρέα κι ας ήταν διαφορετικά. Όλα τα χρώματα, καφέ, κόκκινο, λευκό. Ήθελα απλώς να είναι εκεί. Γιατί να πιεις νερό εξάλλου;
Κάτι τόσο άχρωμο, άοσμο, ασήμαντο και δεδομένο; Οι δρόμοι των ανθρώπων του κόσμου είναι γεμάτοι χρώματα και όχι διαφάνεια γιατί εκεί θα πρέπει μόνοι τους να είναι η ζωή, το χρώμα και το δάκρυ. Άνθρωπος που πίνει νερό δεν φοβάται τον εαυτό του πια. Έχετε παρατηρήσει πόσο λίγο νερό πίνουμε όλοι;
