Χάρισε μου το χθες μάνα αν μ’ αγαπάς.
Το σήμερα δεν μου ανήκει έτσι κι αλλιώς.
Το αύριο ανήκει στους ονειροπαρμένους
και σ’ αυτούς που παζαρεύουν τα όνειρα.
Οι σπόροι που έσπειρες κυριαρχούν,
κυβερνούν τις απεριόριστες
κάθετες συμβάσεις.
Χάρισε μου τις γραμμές που ζωγράφισα
με κονδυλοφόρο στους τοίχους,
τα ορνιθοσκαλίσματα, τις λέξεις
που δεν είχαν καμιά συνοχή,
τότε που ήμουν (ανέμελο) παιδί,
τότε που δεν γνώριζα τον θάνατο.
Στο σχολείο την πρώτη μέρα,
μ’ έμαθαν να τραβώ μια κάθετη γραμμή
στην πρώτη του τετραδίου…
το περιθώριο.
Δεν κατάλαβα τότε πως αυτός
Ο χώρος προορίζονταν για μένα.
Εσύ το’ ξερες μάνα?
Από την ποιητική συλλογή “Ωκεανός του Χρόνου”
του Φειδία Μεστάνα
