Ένα πρόσωπο έχει οπές γιατί έχει μάτια ψυχής, αλλιώς γίνεται προσωπείο, δηλαδή κάτι σαν καφενείο. Ένα πρόσωπο έχει άγχος για την καθημερινότητα επειδή είναι ευάλωτο αλλά όχι αγωνία για τη ζωή επειδή κατά βάθος ξέρει πως όλα είναι καλά. Ένα πρόσωπο μιλά για να συνδεθεί, όχι να επιβληθεί.
Το πρόσωπο κλαίει, δεν κλαίγεται, εκφράζει θυμό με θάρρος όχι αναίδεια. Όταν σφάλλει το κάνει από άγνοια, όχι κακοήθεια. Ένα πρόσωπο διεκδικεί την αγάπη, όχι την εξάρτηση, φωνάζει το όνομά του για να αναγνωριστεί μες στο πλήθος όχι να επιβραβευθεί από αυτό χωρίς λόγο. Το πρόσωπο έχει υπόσταση, όχι εξουσία, έχει ταυτότητα όχι αξιώσεις. Το πρόσωπο αναγνωρίζει άλλα πρόσωπα, δεν τα μπερδεύει με τα αντικείμενα. Εκτίθεται συνειδητά, όχι ακατάλληλα, αποχωρεί πριν εξουθενωθεί και αδειάσει, μα δεν τα παρατά εύκολα αν βρει λόγο να μείνει.
Το πρόσωπο σέβεται την ιστορικότητα του άλλου γιατί ξέρει πόσο δύσκολα μαζεύεις χαλίκια για να στρώσεις το μονοπάτι της ζωής σου και να επιστρέψεις από αυτό αν χρειαστεί. Το πρόσωπο συγχωρεί για να ζήσει ανάλαφρο, κάνει τις μνήμες οδηγούς και πυξίδες για να βρει χαμένα μονοπάτια για να βρει ξανά τον εαυτό που κάποτε ονειρεύτηκε.
Το πρόσωπο κάνει παύσεις ανάμεσα στις νότες για να τις ακούσει καλύτερα όσο θα ξεθωριάζουν στην ηχώ τους και έτσι να τις απολαύσει, δεν τις πιέζει να βγουν απλά για να εντυπωσιάσουν. Το πρόσωπο είναι αυτό που θα πάρεις μαζί σου παντού, είτε σε γη είτε σε ουρανό γιατί με αυτό μαθαίνεις, βλέπεις, κλαις, μιλάς και διαλέγεις ελεύθερα ποιος είσαι και ποιον θα έχεις απέναντι σου.
Πρόσωπο, μόνον.
