Η ισορροπία δεν είναι θέμα για σεισμογράφους ούτε για μέντιουμ. Δε θέλουμε να μας κάνουν διαγνώσεις ούτε μελλοντικές προβλέψεις. Η ζωή είναι ΤΩΡΑ. Είναι να αντικρίσεις τις βρεγμένες κάλτσες των ποδιών σου, να τις πλύνεις και να τις ξαναφορέσεις. Κι αν τρυπήσουν, πέτα τις, πάρε άλλες. Τίποτε άλλο δεν μετράει.
Οι άνθρωποι ψάχνουν δικαιολογίες να μείνουν οι ίδιοι και με κούρασε πια η καθήλωσή στον ίδιο μου εαυτό. Δεν είναι μια πολυτέλεια που διαθέτω. Δεν μπορώ να μείνω ίδια γιατί όλα αλλάζουν, όλα κινούνται, όλα τα πλοία κάποτε ξεκινούν, μερικά μπαίνουν σε λιμάνι, άλλα θα ναυαγήσουν κι άλλα θα κάνουν τόσο μεγάλο ταξίδι που θα ξεχάσουν σε ποιο πέλαγος κατέληξαν. Ποιος νοιάζεται πια για γεωγραφία αν ξέρει να χάνεται στο πέλαγος;
Το σχήμα που δίνουμε στην ιστορικότητα του εαυτού μας δεν έχει σημασία, δεν έχει αξία αν προήλθες από βία, από ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη ή από τρελό έρωτα. ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ ΤΩΡΑ και δεν είσαι ακίνητος, είτε ξέρεις τον ήχο του ανέμου είτε όχι.
Βάλτους δεν θα μπορέσεις να βρεις όσο κι αν προσπαθήσεις. Γίνε βάτραχος, κάνε κουάξ-κουάξ και πάλι μόνος θα είσαι στα πράσινα, βρώμικα άηχα νερά του. Όλα κινούνται, όλα βρίσκονται ή χάνονται. Όλα πνίγονται ή σώζονται. Όλα αγαπιώνται ή λησμονιούνται, όλα έρχονται ή φεύγουν. Δεν θα μπορέσεις να πείσεις κανέναν για πολύ καιρό πως ο χρόνος είναι φίλος σου αν εσύ δεν τον κάνεις σύμβουλο.
Δεν έχω πια την επιλογή να μείνω η ίδια επειδή δεν είχα ποτέ την επιλογή να βρω βολικό κάθισμα στον καναπέ του παρελθόντος και να αναπολώ. Κάθε πέρυσι και ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ θα σου πω κι ας σου φανώ τρελή, ας σε κάνω ν’ απορήσεις. Όχι, δεν αλλάζουν τα σχήματα του κόσμου, σ’εκείνα ΜΠΟΡΕΙΣ να βάλεις φίμωτρο.
Μπορείς όντως να γίνεις ρακοσυλλέκτης του βιογραφικού σου, μπορείς να λυπάσαι τον εαυτό σου για πάντα και να κάνεις την αυτό-λύπηση τον καλύτερο σου φίλο. Μπορείς να τον παίρνεις μαζί σου παντού, στο σπίτι, το γραφείο, στο μπαρ. Μα να ξέρεις πως όποιον κι αν συναντήσεις στο δρόμο σου, δεν θα μπορέσει να γίνει η μοίρα σου. Η μοίρα μας δεν είναι το μέλλον. Η μοίρα μας είμαστε εμείς σε κάθε δεδομένη στιγμή.
ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΩ Η ΙΔΙΑ. Τη μία μέρα θα με δεις να κρέμομαι από σκοινιά, την άλλη να κάνω τραμπάλα και στο τέλος να κοιμάμαι κάτω από σκιερά φυλλώματα δέντρων. Δεν θέλω πια να μείνω ίδια. Δεν έχω αυτή την πολυτέλεια.
