Πυρ ή φως; Τι σου κάνει η αγάπη; Σε καίει ή σε φωτίζει;
Η μεγαλύτερη νοσηρότητα του ανθρώπου είναι να τον αγαπούν και να μην το νιώθει. Η μέγιστη αποξένωση του ανθρώπου δεν είναι όταν μένει μακρυά από τους άλλους, είναι όταν αδυνατεί να απορροφήσει ή να προσλάβει σήματα αγάπης και σύνδεσης από οποιονδήποτε.
Τι νιώθεις όταν σου χαμογελούν; Σε χλευάζουν ή σε καλημερίζουν; Τι νιώθεις όταν σου ζητούν συγγνώμη; Είναι αδύναμοι ή καλοί μαζί σου; Τι νιώθεις όταν κλαίνε μπροστά σου; Είναι υπερβολικοί ή ευάλωτοι; Τι νιώθεις με το δικό σου δάκρυ; Το αισθάνεσαι ζεστό και φρέσκο να πέφτει ποτίζοντας άγονη γη με ψευδαισθήσεις που καταρρίπτει ο πόνος μέσα σου ή απλά έναν τρόπο να τρομάξεις τα πλήθη για να ασχοληθούν μαζί σου;
Τι σου κάνει η ωμή αλήθεια του άλλου όταν αυτός είναι σε αναπηρικό καρότσι, όταν ζητιανεύει αγάπη ή ακόμη και όταν είναι πολύ περήφανος να τη ζητήσει ενώ την έχει ανάγκη απεγνωσμένα; Είναι ένας γελωτοποιός που σε ρεζιλεύει ή είναι το alter ego σου γιατί θα μπορούσες και εσύ να ήσουν στην ίδια θέση ανά πάσα στιγμή;
Τι νιώθεις όταν βλέπεις κεκοιμημένο σε φέρετρο να ξαπλώνει παγωμένος με σώμα νεκρό μα πνεύμα φτερωτό; Νομίζεις πως ο θάνατος είναι μόνο για τα φέρετρα ή είναι και στα σαλόνια; Τι σου κάνει ο ήλιος; Λάμπεις ή αποσυντίθεσαι πιο γρήγορα; Πώς μεταβολίζεις τη ζωή σου;
Το φαγητό είναι ίδιο στο πιάτο μα μόλις μπει στο στομάχι, άλλος ζει για πάντα κι άλλος πεθαίνει στη στιγμή. ΠΥΡ Η ΦΩΣ;
