Όχι δεν έχω. Δεν έχω ψυχρό αίμα. Είναι ζεστό σαν το καζάνι κι αν θέλετε και εικόνα είναι καζάνι που κοχλάζει. Όχι δεν έχω ψυχραιμία με όλα τα ψέματα του κόσμου, ιδιαίτερα εκείνα τα ατσαλάκωτα ταγιεράκια των γυναικών, που αντιστέκονται στο γκρέμισμα των μύθων του εαυτού τους.
Όχι “χρυσή” μου, το κομμωτήριο δε θα σε κάνει πιο όμορφη. Διάλεξε δρόμο να περπατήσεις αγκαλιά με το παιδί σου για μισή ώρα και κει θα δεις την ομορφιά. Ή μήπως εκείνα τα ψέματα των μπαμπάδων, που εξαγόρασαν την εικόνα του δουλευταρά πατέρα με την εργασιομανία τους;
Όχι, σε μένα δε θα βρεις ψυχραιμία, γιατί έγινα μάνα και πατέρας σε μια νύχτα για πολλούς μαζί. Μη περιμένεις όμως ούτε και να γίνω εκείνη, που όσα δεν τα φτάνει, τα κάνει κρεμαστάρια. Όχι δεν είμαι αλεπού που τρέχει κρυψίνους στο δάσος. Είμαι λιοντάρι που θέλει ειρήνη, μα μπορεί και στον πόλεμο να επιβιώσει.
Ξέρω κι εγώ από γυμναστήρια, κομμωτήρια και όλα τα -ΗΡΙΑ, που ζώνουν το περιτύλιγμα μας σαν κορδέλα φάντασμα, για άδειο κουτί κι ανύπαρκτα γενέθλια. Δε θέλει ο κόσμος το βάθος, δεν το αντέχει το καζάνι πια.
Όχι μη ζητάς ψυχραιμία όταν το ψέμα είναι η κοινή μας γλώσσα. Κάποτε ήταν η αγάπη, μετά κάναμε το χρήμα και τώρα το ψέμα. ΟΧΙ δε θα έχω ψυχραιμία σ’ έναν κόσμο που σε θέλει σαν αυτόν. Αυτόν που ΟΥΤΕ ξέρει ποιος στο καλό είναι. Όχι…
