ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ Ψυχολογία

Το «Μετά Διαζύγιον» Ευαγγέλιο της Ψυχολογίας

Πολλάκις εβρισκόμενοι όλοι στη θέα ενός διαζυγίου είτε αυτό αφορά σε εμάς, είτε σε ζωές τρίτων, έχουμε αναρωτηθεί και αναζητήσει τις αληθινές επιπτώσεις που αυτό έχει στις παιδικές και εφηβικές ψυχές. Η εξίσωση εδώ φαίνεται ανεπίλυτη καθώς για κάθε περίπτωση διαζυγίου υπάρχει ειδικός χειρισμός και λίγοι είναι αυτοί που αναζητούν εξειδικευμένη βοήθεια για τα επόμενα βήματα.

Το διαζύγιο που, από πατερική παράδοση έχει ενοχοποιηθεί σχεδόν ως τον απαγορευμένο καρπό (malum) της ανθρώπινης ανάγκης για συμβίωση μέσα από το: «Ους ο Θεός συνέζευξεν άνθρωπος μη χωριζέτω» στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο, δημιουργεί αμφιλεγόμενες συζητήσεις μεταξύ επιστημόνων, (θα τολμήσω να πω, και μεταξύ διαζευγμένων).

Οι επιπτώσεις είναι άμεσα συνυφασμένες με τις αιτίες του διαζυγίου καθώς μέτα από αυτό, πέφτουν οι μάσκες. Οι αδιάφοροι σύζυγοι ή οι ακατάλληλοι γονείς θα αποκαλυφθούν διότι πλέον, δε θα κρύβονται πίσω από την εικόνα μίας οικογένειας που ενδεχομένως να συντηρεί μονομερώς ο άλλος/άλλη σύζυγος. Το διαζύγιο έχει να προσφέρει πολλά σε μικρούς και μεγάλους και όλα εξαρτώνται από την προσωπική εργασία που είναι διατεθειμένος ο καθένας να καταβάλλει στην μετέπειτα ζωή του.

Η Ψυχολογία οργανώνει αυτό που ήδη είναι μέσα μας, το εξωτερικεύει, το ονοματίζει, του αποδίδει ορθές συντεταγμένες και στο τέλος σε βοηθά να συμφιλιωθείς με αυτό. Το διαζύγιο δεν είναι από μόνο του τόσο επιζήμιο όσο θα ήθελαν να πιστεύουν πολλοί. Ο εσωτερικός αναβρασμός μίας δήθεν ενωμένης οικογένειας, είναι σίγουρα μία πολύ χειρότερη λύση από μία ειρηνική διάσπαση διαζυγίου. Το ότι διασπώ το ζυγό, δεν σημαίνει πως καταστρέφω αυτό που ο ίδιος σηκώνει σε κάθε του πλευρά. Σημαίνει απλά ότι αλλάζω την ισορροπία των μερών του.

Η συμμετρία της γονεϊκής μέριμνας δεν είναι προνόμιο των έγγαμων μόνο, αλλά κατόρθωμα ζωής όλων όσων είναι συνειδητοποιημένοι για το τί σημαίνει γονέας, παιδαγωγός και άνθρωπος ανεξαρτήτως οικογειακής κατάστασης. Το διαζύγιο από μόνο του δεν σε καταστρέφει, συχνά σε αφυπνίζει και μπορεί να γίνεις καλύτερος γονέας. Τα παιδιά των χωρισμένων γονέων βρίσκονται συχνά στην περιδίνιση μίας ψευδεπίγραφης καταστροφής οικογενειακών ιστών όπως η κοινωνία την εννοεί, ενώ αγνοείται και παρακάμπτεται πλήρως η σπουδαιότητα της ενδοπροσωπικής ευθύνης για εσωτερική διόρθωση σε ό,τι πήγε στραβά.

Οι περισσότεροι εξετάζουν εικόνες και όχι πρόσωπα. Τα παιδιά που οι γονείς μένουν μαζί για όλους τους λάθος λόγους γίνονται παιδιά με εσωτερικό διχασμό που σε κάποια φάση της ζωής τους θα παρακαλέσουν για τον επίσημο και απενοχοποιημένο χωρισμό προκειμένου να ζήσουν την αλήθεια.

Τα παιδιά δεν κινδυνεύουν από τα διαζύγια. Κινδυνεύουν από τους γονείς και τη συμπεριφορά τους εντός ή εκτός γάμου. Στην ειρηνική και συναινετική διάσπαση ενός διαζυγίου, θα υπάρξει η απώλεια μίας εικόνας ως οικογένεια την οποίαν όμως θα αντιμετωπίσουν ως μια οιαδήποτε άλλη απώλεια στη ζωή τους, όχι ως μία λεηλασία στο προσωπικό και διαπροσωπικό τους γίγνεσθαι. Θα περάσουν από όλα τα στάδια του πένθους (άρνηση, διαπραγμάτευση, θυμός, λύπη και αποδοχή, Kubler Ross), και στο τέλος θα επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις τους με τους γονείς τους ξεχωριστά. Ο τυχόν τραχύς επαναπατρισμός σε αυτές τις σχέσεις δεν φέρνει στο ειδώλιο του κατηγορουμένου το διαζύγιο ως πράξη αλλά κυρίως τα πρόσωπα που εμπλέκονται σε αυτήν.

Το όνειρο κάθε οικογένειας είναι να μείνει ενωμένη με τρόπους ουσιαστικούς και κοσμικούς. Το ευκταίο θα είναι πάντα ο συνδυασμός τους, ωστόσο, στην περίπτωση που τα μέλη πτωχεύουν ψυχικά εντός γάμου, προέχει η αλήθεια των προσώπων.