Κατάλαβα επιτέλους το λόγο που Επέτρεψε τον πόνο Ο Θεός. Ζούμε στιγμές απώλειας μέσα κι έξω από εμάς, δίπλα και απέναντι. Πόνος, μεγάλος δάσκαλος μα και μαθητής, μέγας εχθρός και φίλος άσπονδος. Πόνος βιώνεται ό,τι ρευστοποιεί μέσα μας, αυτό που ήταν σκληρό και τραχύ.
Στους πιο πονεμένους ανθρώπους θα βρεις τα πιο βαθιά χαμόγελα, σε όσους επέτρεψαν πόνο να ποτίσει το αίμα τους, θα βρεις την αιώνια ζωή. Μη ψάχνεις αλήθειες σε όποιον αποφεύγει τον πόνο γιατί εκεί θα ζήσεις μόνο θέατρα και εισιτήρια σε παραστάσεις. Μη φαντασιώνεσαι ζωή χωρίς απώλεια γιατί εκεί δε θα μάθεις ποτέ ποιος είσαι.
Παιδιά ενός ΑΝΩΤΕΡΟΥ Θεού αυτά που έμαθαν να πονούν και συμμάχησαν για πάντα με το δάκρυ. Όχι, δεν είναι δυστυχείς, ούτε και μεμψίμοιροι. Όχι, ο πόνος δεν έχει αυτολύπηση, ούτε και ποινικό μητρώο. Δε θα το συναντήσεις σε εντυπωσιακές ακροάσεις, ούτε σε δικαστήρια με εύγλωττες προσηγορίες. Θα τον συναντήσεις σε χαμόγελα παιδιών, που υφαίνουν αλήθεια από μέσα και ψέμα απ’ έξω για να φτιάξουν αργαλειό. Θα τον βρεις εκεί που τον άφησε ο προηγούμενος στο σκυμμένο του κορμί, πάνω από έναν τάφο που δεν πρόσεξε κανείς. Θα τον βρεις σε άντρες που ήπιαν κάτι παραπάνω μπας και τολμήσουν να δουν αλλιώς τον εαυτό τους.
Πόνο θα δεις παντού εκτός από εκεί που λάμπουν στολίδια, που σε προσβάλλουν ευγενικά και σε καταχράζονται σιωπηλά.
Πόνος μέγας ρευστοποιητής. Παίρνει γωνία και την κάνει καμπύλη, παίρνει σύννεφα και τα κάνει βροχή. Παίρνει μοναξιά και την κάνει παρουσία. Παίρνει κενό και το κάνει αγάπη. Πόνος…Καλός, Κάλιστος.
