Στην περιοχή Ελληνικά, τα ευρήματα από τη βυθισμένη πολιτεία και τη νεκρόπολη δείχνουν ότι οι Κιμώλιοι κατοικούσαν την περιοχή αυτή από τα Μυκηναϊκά μέχρι τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, τουλάχιστον, ενώ σύμφωνα με τη μυθολογία οφείλει το όνομά της στον πρώτο οικιστή της, τον Κίμωλο, σύζυγο της κόρης του Ταύρου, Σίδης.
Της αποδίδονταν τα επίθετα Εχινούσα (νήσος των αχινών) και Εχιδνούσα (νήσος των εχιδνών).
Τον Μεσαίωνα, Ενετοί, Φράγκοι, πειρατές, έμποροι την είπαν Αρζαντιέρα δηλαδή Ασημένια για τα ασημόλευκα βράχια της ενώ κάποιοι περιηγητές πίστευαν ότι το όνομα οφείλεται σε αρχαία ορυχεία αργύρου, τα οποία όμως δεν έχουν μέχρι σήμερα βρεθεί.
Από την εποχή του Μίνωα μέχρι τον 18ο αιώνα, ένα μοναδικό είδος αργίλου, με απορρυπαντικές, φαρμακευτικές και λευκαντικές ιδιότητες, η «κιμωλία γη», ήταν για το νησί ένα σημαντικό εξαγώγιμο υλικό.
Ένα από τα χαρακτηριστικά του νησιού είναι οι πολλές εκκλησίες που διαθέτει, οι περισσότερες από τις οποίες κτίστηκαν από τον 16ο έως και τον 18ο αιώνα. Σύμφωνα με την ιστορία, ειδικό φιρμάνι του Σουλτάνου οι εκκλησίες του νησιού ήταν οι μόνες που επιτρέπονταν να διατηρούν και να χτυπούν τις καμπάνες τους στην Τουρκοκρατία. Ξεχωρίζουν οι εκκλησίες της Παναγίας της οδηγήτριας, η Γέννηση του Χριστού η οποία κτίστηκε το 1592 από τον ιερέα Ιωάννη Ράμφο όπως δείχνει μια μαρμάρινη επιγραφή στη νότια πόρτα του ναού, ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Άλλες εκκλησίες είναι η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, η Ευαγγελίστρια, ο Τίμιος Σταυρός, η Παναγία του Οικονόμου, ο Άγιος Σπυρίδων κ.α.
Οι παραλίες του νησιού συνδυάζουν το βραχώδες τοπίο με την ψιλή άμμο και το λεπτό βότσαλο. Οι παραλίες της Αλυκής, της Μπονάτσας και το Καλαμίτσι έχουν μεγάλες αμμουδιές με ψιλή άμμο. Οι παραλίες του Αϊ Γιώργη με τη λευκή άμμο, το Λειβαδάκι, το Κλίμα, το Ρέμα και η Ψάθη που είναι το λιμάνι, προσφέρονται για κολύμπι και ηλιοθεραπεία. Στα βόρεια και δυτικά του νησιού συναντάς τις παραλίες του Σουφί, τα Μοναστήρια στα Βόρεια και ο όρμος της Αθηνιάς, το κάστρο στα δυτικά και το νησί απέναντι από την Ψάθη, η Πολύαιγος, στις οποίες μπορείς να πας μόνο μέσω της θάλασσας.
Στη Σπηλιά της Γερακιάς, η οποία είναι εξωτική και τη συναντάς στον κάβο της Γερακιάς, θα βουτήξεις από σκάφος στα υπέροχα τυρκουάζ νερά της και μπορείς να εξερευνήσεις τη σπηλιά περπατώντας στο ρηχό νερό.
Κάτι εξίσου θεαματικό που μπορείς να δεις στο βορειοδυτικό τμήμα της Κιμώλου, στα δυτικά του υψώματος «Σκλάβος», είναι το τεράστιο πέτρινο μανιτάρι που οι κάτοικοι το ονομάζουν «Σκιάδι». Ένα μνημείο της φύσης που βρίσκεται στη μέση ενός γυμνού πλατώματος με υπέροχη θέα.
Το «Σκιάδι» οφείλει τη δημιουργία του στα διαφορετικά πετρώματα που το αποτελούν και στους ισχυρούς ανέμους που φυσούν στην περιοχή του. Το πιο μαλακό πέτρωμα που βρίσκεται στη βάση προσβάλλεται και διαβρώνεται από τον άνεμο που μεταφέρει σκόνη ή κόκκους άμμου. Αποτέλεσμα αυτής της διεργασίας που ονομάζεται «απορρίνηση» είναι, η βάση να «τρώγεται» και να στενεύει συνεχώς, ενώ η κορυφή που, είναι πιο σκληρή, παραμένει σχεδόν άθικτη.
Αφήστε σχόλιο