Στο χωριό Μαρκόπουλος στην Κεφαλονιά, σε μια πλαγιά γεμάτη από δένδρα, βρίσκεται ο Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Σύμφωνα με την παράδοση πριν χρόνια οι χωρικοί είδαν φωτιά στο δάσος. με τις φλόγες να ανεβαίνουν πολλά μέτρα ψηλά. Το δάσος πήρε φωτιά σκέφτηκαν και έτρεξαν να σβήσουν τη φωτιά για να μην καεί το δάσος και το χωριό. Όταν έφθασαν εκεί είδαν το δέντρο εντελώς καμένο και στην καμένη ρίζα του ήταν ακουμπισμένη μια πολύ όμορφη εικόνα της Παναγίας, που η φωτιά δεν την άγγιξε. Οι χωρικοί συγκινημένοι πήραν την εικόνα στα χέρια τους, την προσκύνησαν, την κατέβασαν στο χωριό και την τοποθέτησαν στην εκκλησία του χωριού τους, που ήταν στην πλατεία. Το επόμενο πρωί πήγαν και οι άλλοι χωρικοί στην εκκλησία για να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας. Όμως η εικόνα έλειπε και δεν βρισκόταν πουθενά. Κάποιος πήγε στο βουνό και βρήκε την εικόνα στο καμένο δέντρο, την κατέβασε στο χωριό και ρωτούσε ποιος την πήγε εκεί. Έτσι οι κάτοικοι αποφάσισαν να κλειδώσουν την εκκλησία. Όμως τρεις φορές η εικόνα έλειπε και την ξανάβρισκαν στο καμένο δέντρο. Τότε οι χωρικοί πίστεψαν πως η επιθυμία της Παναγίας είναι να βρίσκεται εκεί και γι’ αυτό έχτισαν μία εκκλησία και έβαλαν μέσα σε ένα ωραίο εικονοστάσι, την Παναγία.
Μετά από λίγο καιρό χτίστηκε μοναστήρι γυναικών, που ήταν πολύ πλούσιο, το έζωναν ψηλά τείχη και το υπηρετούσαν πολλές καλόγριες. Οι καλόγριες ένα πρωί είδαν να πλησιάζουν πειρατικά καράβια και να ανηφορίζουν στο μοναστήρι με σκοπό να το λεηλατήσουν. Τότε αυτές φοβήθηκαν και ζήτησαν την προστασία της Παναγίας. Φίδια κύκλωσαν το μοναστήρι κι όταν πήγαν οι πειρατές τα είδαν, φοβήθηκαν κι έφυγαν.
Μια άλλη παράδοση λέει, ότι όταν οι μοναχές είδαν τους πειρατές να πλησιάζουν το μοναστήρι, ζήτησαν από την Παναγιά να τις κάνει πουλιά ή φίδια, να φύγουν, να πετάξουν, για να παραμείνουν αμόλυντες από τους πειρατές, που είχαν άσχημες διαθέσεις. Τότε η Παναγία άκουσε την προσευχή τους και τις μετέτρεψε σε φιδάκια.
Έτσι κάθε Δεκαπενταύγουστο συμβαίνει κάτι περίεργο. Από την εορτή της Μεταμορφώσεως εμφανίζονται μέσα κι έξω από τον ναό φίδια. Είναι τα λεγόμενα «φίδια της Παναγίας».
Όσο περνούν οι μέρες πληθαίνουν κι αυτά και την παραμονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου αυξάνονται υπερβολικά. Από που βγαίνουν, αλλά και που κρύβονται μετά την εορτή, κανείς δεν γνωρίζει. Παραμένει ένα μυστήριο.
Άλλα είναι τυλιγμένα σαν βραχιόλια στα μπράτσα των πιστών, άλλα ανεβασμένα στην εικόνα της Παναγίας ή στον Εσταυρωμένο ή μπορεί επίσης ένα φίδι να ανέβει στο Ευαγγέλιο που διαβάζει ο παπάς την ώρα της Θείας Λειτουργίας. Την ώρα του εσπερινού κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσα στους πιστούς, στα προσκυνητάρια και στα στασίδια, χωρίς να φοβούνται κανένα. Φεύγοντας η 15η Αυγούστου, αναχωρούν και τα φίδια.
Γερμανοί φυσιοδίφες, αλλά και άλλοι, τα εξέτασαν, αλλά δεν μπόρεσαν να τα κατατάξουν σε κανένα από τα γνωστά είδη και τα θεωρούν μοναδικά. Είναι γκρίζα, λεπτά, και δεν περνούν το ένα μέτρο. Όταν τα χαϊδεύεις, νιώθεις το δέρμα τους βελούδινο και βλέπεις δυο ματάκια σπινθηροβόλα. Στο μικρό τους κεφαλάκι σχηματίζεται ένας μικρός σταυρός, καθώς επίσης και στην άκρη της λεπτής γλώσσας τους.
Αν κάποια χρονιά τα φίδια δεν παρουσιασθούν, είναι κακό σημάδι. Αυτό συνέβη το 1940, καθώς και το 1953, οπότε δοκιμάσθηκε το νησί από τους σεισμούς, καθώς και το 1974 όταν έγινε η Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο.
Φέτος εμφανίστηκαν και πάλι δίνοντας ελπίδα και αισιοδοξία στους απανταχού χριστιανούς.
