Η ανάπτυξη του ανθρώπου ξεκινά με κατεύθυνση από μέσα προς τα έξω, από το κέντρο προς τα άκρα, από το κομμάτιασμα στην ενοποίηση. Θα δεις ένα μωρό να κινεί σιγά –σιγά μέλη του σώματος ένα-ένα, να ενώνει τις πέντε του αισθήσεις, να βλέπει τον εαυτό του σταδιακά στον καθρέπτη.
ΟΜΩΣ ΟΛΗ ΜΑΣ Η ΥΠΑΡΞΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΨΗΦΙΔΩΤΟ. Συναντήσαμε εμπόδια που αν τα ψάξεις σε βάθος, το μόνο που τους έδωσε δύναμη επάνω μας ήταν αυτό το κομμάτιασμα. Ερωτευτήκαμε τα όμορφα μαλλιά χωρίς να δούμε πώς βλέπουν τα μάτια που χαϊδεύουν και χτίσαμε ολάκερη ζωή επάνω τους. Πιστέψαμε σε θρονιασμένους Θεούς με μούσια, μα δε ψάξαμε τι θέλουν από εμάς στ’ αλήθεια. Ματώσαμε ν’ αποδείξουμε σε γονείς πως ήμασταν άξια παιδιά, ζήσαμε για το «άξιο» κι απωλέσαμε το παιδί. Συνάψαμε φιλίες που η ζήτηση κι η προσφορά αφορούσε μόνο στις εποχιακές μας ανάγκες, σαν ένα μαγαζί με πασχαλινά καλάθια και χριστουγεννιάτικα λαμπάκια, για να μην πω αποκριάτικες στολές!
Βλέπω γύρω μου συνέχεια όλα σαν έναν σταδιακό θρυμματισμό. Το τραγικό είναι όταν γίναμε εμείς γονείς. Προβάλαμε στο παιδί μας την ασυγχώρητη γιαγιά του, τον ανεύθυνο σύζυγο, τον εγκαταλελειμμένο μας εαυτό. Εκεί ακούς «αυτός είναι σαν τον τάδε, θα σου κάνει αυτό, θα είναι έτσι». Εκεί η τραγικότητα παίρνει διαστάσεις ενός μελλοντολόγου τραγέλαφου. Αφύσικο, μυθικό, γελοίο. Η πρότερη διαμερισματοποίηση της ζωής μας έγινε όταν χρειάστηκε να δούμε τις ψηφίδες μία-μία για να γνωρίσουμε τον κόσμο. Η μόνη διαφορά είναι αν καταφέραμε να τις ενώσουμε μετά. Καλά είναι τα μικροσκόπια στα εργαστήρια κι οι αναλύσεις όμως στ’ αληθινά σπίτια δε ψάχνεις δωμάτια, ψάχνεις σπιτικά.
