Σου λένε :”Μη σκέφτεσαι πια το παρελθόν, άφησε το!” μα εσύ το ‘χεις φυλακτό, το ‘χεις κιβωτό. Ποιο παρελθόν ν’ αφήσω λες αφού ούτε εκείνο μ’ άφησε ποτέ; Έκανες κάθε στιγμή στο δάκρυ αιώνια γιορτή, πήρες ανθρώπους και τέρατα ξανά και ξανά στα ίδια στασίδια, στα ίδια συρτάρια.
Πως να ξεχάσεις το παρελθόν; Υπήρξαν ώρες που παρέα με αυτό δε χωρούσες καν στο παρόν! Πως να ξεχάσεις το παρελθόν όταν εκεί βρήκες βυθό στο ναυαγισμένο εαυτό σου; Πως να ξεχάσεις εσένα τον ίδιο όταν κολύμπησες χωρίς χέρια και πόδια; Πως να γυρίσεις τη πλάτη σου σε κάτι τόσο ιερό; Εκεί που η καιόμενη βάτος είναι τελικά καιόμενη και συ νιώθεις σαν Ο Ίδιος Ο Θεός να Φυσά τις φλόγες; Εκείνα τα όξινα εκατοστά της ύπαρξης σου που σε καθόρισαν για πάντα μέσα από κυτταρογένεση εκ νέου;
Πως να ξεχάσεις; Ποιος τολμα να ζητά απώλεια μνημης; Θα ηταν απώλεια ζωής. Μη ξεχνάς λοιπόν ταινίες που έκλαψες. Έχε τες ορόσημο για αυτή τη μια που τελικά θα δεις στο σινεμά μοναχικά ή όχι, χωρίς ποπ κορν κι αναψυκτικά ν ‘αποσπούν τη προσοχή, σιωπηλά και όμορφα, εκεί που δε θα μιλάς πια γιατί θα ξέρεις επιτέλους πως αυτή ταινία είναι ή δική σου…
