Αχ να ήξερε κάποιος πόσα τέτοια κάναμε όλοι! Όλοι ζήσαμε τιτανικούς που κομμάτιασαν τη ζωή μας, όλες φορέσαμε γοβάκια που χάσαμε βίαια στο δρόμο της αγωνίας, εκεί που απομυθοποιείς τον εαυτό σου κι απορείς αν ζεις πραγματικά… Όλοι τρέξαμε μακριά απ’ το πεπρωμένο μας, όλοι φοβηθήκαμε να περπατήσουμε στο σκοτάδι μα πιο πολύ τρομάξαμε να ακροβατούμε στο φως.
Βλέπεις, αυτό είναι όλο το μυστικό. Αν θες σκοτάδι, θα περπατήσεις γιατί Ο Θεός Ξέρει να Βάζει γη εκεί να νιώσεις όλος πού πατάς ενώ στο φως Φέρνει σκοινιά να περάσεις, Φέρνει κλωστές να υφάνεις.
ΝΥΧΤΟΠΕΡΠΑΤΗΜΑΤΑ για όλους. Σοκάκια σκοτεινά που κούρασαν τη ψυχή κι ας έλαμπε η μάσκαρα στο μάτι. Νυχτοπερπατήματα που κάναμε όλοι σε δρόμους μοναχικούς γιατί για όλους ξημέρωσε κάποτε σκοτεινή ανατολή. Για όλους κάποτε ο καθρέπτης έπαιξε θέατρο σκιών. Για όλους βρέθηκε ένα παιδί να πει μια αλήθεια κι ένας γονιός να πει το ψέμα. Για όλους κάποτε βρέθηκε παράδεισος και κόλαση μαζί να κάνουν τραμπάλα.
ΝΥΧΤΟΠΕΡΠΑΤΗΜΑΤΑ, άλλος στη θάλασσα, άλλος στο βουνό, άλλος στο τζάκι του ερειπωμένου σπιτιού του, άλλος σε ψευτο-γέλια με νύχια βαμμένα με φωτιά. Νυχτοπερπατήματα στις ψυχές μας γιατί εκεί είναι όλη η Θέα που θα βλέπαμε ποτέ, εκεί στο περπάτημα που μοιάζει απλό, μα είναι ηρωικό γιατί δεν έχει ηρωική μορφή. Εκεί στο περπάτημα, που είναι θαρραλέο γιατι ξέρει πως δεν το βλέπει κανένας, δεν το ξέρει κανείς, ίσως ούτε κι εσύ ο ίδιος που κουράζεις τα πόδια.
ΝΥΧΤΟΠΕΡΠΑΤΗΜΑΤΑ κάναμε όλοι εκεί που νιώθαμε μισοί μα ξέραμε κατά βάθος πως μας περιμένει η ζωή γιατί κάτι μας ψιθύριζε «Όχι, δε μπορεί να είναι αυτή η ζωή!». Νυχτοπερπατήματα κάναμε όλοι κι αγαπήσαμε τη νύχτα γιατί έμοιαζε με φως, όχι γιατί ήταν, μα μόνο επειδή την υπομείναμε εμείς με το κεφάλι χαμηλά, μα με καρδιά τόσο ψηλά…Τόσο ψηλά που ούτε οι αρρυθμίες την απειλούσαν. Τόσο ψηλά όσο στάθηκε κι ο ήλιος αμέσως μετά από τη νύχτα…εκεί…Στα νυχτοπερπατήματα της ψυχής…
