Όταν χωρίζουν οι γονείς, τα παιδιά μπορεί να νιώσουν ανασφάλεια για πολλούς λόγους. Μπορεί να διανύουν φάση απομυθοποίησης του ενός από τους δύο γονείς, ή να αργούν να συνειδητοποιήσουν τον χωρισμό. Μπορεί να εμφανίζονται ανασφάλειες που προϋπήρχαν και απλώς τώρα βρήκαν αφορμή να βγουν.
Ο χωρισμός από μόνος του δεν δημιουργεί ανασφάλειες, επειδή ένα παιδί, έστω και με ψυχολογική υποστήριξη συν τω χρόνω, δύναται να επανασυνδέσει τις φιγούρες μαμάς και μπαμπά και να τις εσωτερικεύσει ενωμένες μέσα του εκ νέου. Οι πραγματικές ανασφάλειες δημιουργούνται όταν ο χωρισμός είναι άνισος, όταν κάποιος βάλλεται από άλλον ή όταν κάποιος απλώς αδιαφορεί.
Τα παιδιά που βγάζουν φόβο σε έναν γονέα μετά το διαζύγιο/χωρισμό, είναι παιδιά που ίσως χρειάστηκαν πολύ εκείνον τον γονέα, συνήθως γιος με μπαμπά και κόρη με μητέρα . Η επιστήμη λέει πως παιδιά και γονείς του ίδιου φύλου ταυτίζονται τόσο, που η παραμικρή παρέκκλιση ή παράλειψη ερμηνεύεται ως στοιχείο εγκατάλειψης και προκαλεί πόνο. Ειδικά όταν ο γονέας έχει ήδη προχωρήσει σε κατάσταση παρένθετης οικογένειας, το παιδί του προηγούμενου γάμου νιώθει εύκολα παραγκωνισμένο και ασήμαντο.
Η αδιαφορία/αμέλεια από την πλευρά ενός εκ των δύο γονέων που χώρισαν είναι δυνατό χτύπημα στο παιδί καθώς απορυθμίζει την τάση του παιδιού να σταθεροποιήσει την αυτό-εικόνα του, πράγμα που η ανάπτυξη προβλέπει στην ηλικία των 6-11.
Αυτό που συστήνεται είναι υπομονή και επιμονή, μια αυστηρή τήρηση προγράμματος επικοινωνίας και καλή συνεννόηση των δύο πρώην συντρόφων/συζύγων. Όταν βγάλουν ανασφάλειες να είμαστε σίγουροι, πως είναι σε τροχιά θεραπευτικής καθώς τα παιδιά μεταβολίζουν αλλαγές στη ζωή τους και αποδίδουν μεταγενέστερα τις ανησυχίες τους, όχι άμεσα. Ας δείξουμε υπομονή. Σημάδια να ανησυχήσουμε είναι βραδινή ενούρηση, εγκοπή όρεξης και διαταραχή ύπνου, (για παιδιά πριν τα 9 έτη). Για όλα τα υπόλοιπα, ΣΥΖΗΤΗΣΗ και αγάπη.
