Η σιωπή μας χτύπησε την πόρτα κι αυτή. Καλώς τηνε την πέρδικα! Άλλοτε ζητιάνα με βρεγμένη τρύπια φορεσιά, άλλοτε βασίλισσα που μόλις κατέκτησε το δάσος. “Σιωπή” λες και παθαίνεις πανικό, μα εγώ έμαθα πια εκεί μέσα της να ζω.
Σαν την αλεπού με τον μικρο πρίγκηπα που του ‘πε:” Αν με εξημερώσεις, η ζωή μου θα λάμψει”. Έτσι λοιπόν κι αυτή η άγρια σιωπή, θεριό σε κλουβί που αν τ’ άφησες να βγει, θα γίνει αρνί. Έμαθε ο κόσμος στη μουτζούρα του ήχου κι άφησε τη Ζωγραφένια σιωπή να σκίζει μόνη τους αιθέρες αφήνοντας πατημασιές μπας και κάποτε την καλέσουμε για δείπνο.
Σιωπή σας λέγω, όταν οι τόποι βουϊζουν κι οι τρόποι εξασθενούν φέρτε σιωπή. Σιωπή σαν να ψάχνεις τα κλειδιά που κάποτε εσύ κάπου είχες επιμελώς αφήσει. Σιωπή σαν θάλασσα να σε πάει με το καρυδότσουφλο της δικής σου απόγνωσης απέναντι, στη γη της δικής της βασιλείας.
