Θα μπορούσες να το πεις και κατάθλιψη μα βλέπω ανθρώπους να κλαίνε χωρίς δάκρυ κι απορώ πώς μπορούν. Θα μπορούσες να το πεις και κατάθλιψη μα ψάχνω ακόμα όλα τα “γιατί” πριν μάθω τα “τί” και αλήθεια… Το έκανα από παιδί! Θα μπορούσες να το πεις και κατάθλιψη μα προτιμώ να κεράσω ποτό το δάκρυ μου, παρά να το εκθέσω σαν υπερφλύαρο σαδιστή σε κάποιον ανυποψίαστο περαστικό.
Θα μπορούσες να το πεις και κατάθλιψη μα δε μπορώ άλλο τους στιγμιαίους ανέξοδους και σπάταλους έρωτες μιας ιδέας που ως φάνηκε, κατοίκησε μόνο στο μυαλό μου. Θα μπορούσες να το πεις και κατάθλιψη μα μου ‘ρχεται να τους πάρω όλους αγκαλιά μπας και βρούμε κοινή γλώσσα τη σιωπή.
Θα μπορούσες να το πεις και κατάθλιψη γιατί ώρες-ώρες θέλω να τα βροντήξω και να φύγω μπας και γυρίσω πάλι. Θα μπορούσες να το πεις και κατάθλιψη γιατί βλέπω τις ζωές των άλλων σαν σε ταινία μα μέσα τους πάντα έχω τη δική μου πνοή. Θα μπορούσες να το πεις και κατάθλιψη γιατί πάντα νιώθω σαν να χρωστάω το τώρα απ’ το χθες και το αύριο από το τώρα. Θα μπορούσες να το πεις και κατάθλιψη γιατί κάθε ματαίωση σε οτιδήποτε θυμίζει πόνο που δεν τόλμησα να ζήσω μα θέλω κάποιον να μου το πει.
Μπορείς να το πεις και κατάθλιψη αλλά μην το πεις έτσι, όχι. ΠΕΣ ΤΟ ΖΩΗ και θα νιώσεις πόσο της ανήκεις…
