Παράδεισος……….
Περίκλειστος χώρος. Περίκλειστος, ΟΧΙ ΚΛΕΙΣΤΟΣ. Περίλυπος, όχι λυπημένος. Χωρισμένος, όχι διχασμένος. Χήρος, όχι πεθαμένος. Πολλάκις λίγος μα όχι τιποτένιος. Θυμωμένος μα όχι άναρχος. Εσφαλμένος μα όχι αποτυχημένος.
Είδες, ακόμη κι ο παράδεισος είναι απόχρωση του τίποτα κι όμως σημαίνει τα πάντα. Μα δεν υπάρχει το τίποτα σε τίποτα γιατί ακόμα και τα ξερά φύλλα στο πέρασμα τους από τη γη θρέφουν το χώμα. ΌΧΙ, δεν είμαι τίποτα λιγότερο από παράδεισο ακόμη κι όταν φλερτάρω με τον μικρότερό μου εαυτό. Μ ‘εκείνον τον φοβιτσιάρη, που δεν γύρισε στο μέρος, που έχασε την αγαπημένη του κασέτα για να μη παραδεχτεί πως την έχασε. Ακόμη κι όταν είμαι εκείνος ο απειροελάχιστος εαυτός, που το μόνο του καταφύγιο ήταν η εθελούσια έξοδος από όλα για λίγες ή πολλές ώρες.
Όχι είμαι παράδεισος ακόμη κι όταν πονώ σε όλο μου το σώμα σε τρεις χρόνους ρημάτων, αόριστο, ενεστώτα και μέλλοντα. Είμαι παράδεισος γιατί μπορώ να γίνω παραβατικός σε χρόνια και να επιστρέψω σε δευτερόλεπτα σαν τον άσωτο υιό. Είμαι στον παράδεισο γιατί δεν υπάρχουν όρια στο σωστό, μα το λάθος έχει όριο τον θάνατο. Έχεις παρατηρήσει πώς ξεχνάς αμέσως το κακό μόλις συμβεί για λίγο το καλό;
Καλωσήρθες στο παράδεισο λοιπόν, έλα, κερνάω καφέ…
