Κλάψε και φύγε. Φύγε από εκεί που δε χωράς πια. Φύγε από εκεί που δεν αντέχεις. Μας έφαγε η ηθική και μείναμε σαν κατακάθι στο φλυτζάνι του καφέ, μπας κι αλλάξει η τύχη μας. Μα όχι, καμιά καφετζού δεν θα σου αλλάξει τη μοίρα όσους καφέδες κι αν πιεις.
Κλάψε και φύγε από νεκρούς γάμους, από κακούς ανθρώπους, από ερείπια, που δεν είναι δικά σου. Κλάψε, πάρε το σακάκι σου και πέρνα την πόρτα. Προσπαθήσαμε ξανά και ξανά κι όλο πνιγόμαστε στο ναό του Σολομώντα. Κι ήρθε κι ο Νώε να πάρει κιβωτό να βάλει μέσα ο,τι μπορεί. Βρες σφυρί και φτιάξε κιβωτό, βάλε παιδιά και σκυλιά και ΦΥΓΕ από ο,τι σε διχάζει, φύγε απ’ το ψέμα, φύγε από τον κακό σου εαυτό δίπλα σε όποιον έμαθε μόνο τη θαλασσοταραχή.
Δεν είμαστε όλοι θεοί του Ολύμπου με τρίαινα του Ποσειδώνα. Δεν είμαστε όλοι να διαλέξουμε με την πρώτη το λιμάνι, μερικοί πεταχτήκαμε στα βράχια πολλές φορές για να βρούμε στεριά.
ΚΛΑΨΕ ΚΑΙ ΦΥΓΕ σου λέω κι αν σε πούνε και δειλό ρίξε μια μούντζα. Γεμίσαμε χαλασμένες εφηβείες και ψυχοφάρμακα από γονείς που δεν χώρισαν ποτέ. Υπέγραψαν θανατική ποινή στην αλήθεια τους και πήραν μαζί τους τα παιδιά τους. Όχι δεν είμαι χαιρέκακη, όχι δεν είμαι άθεη. Μα ξέρω να κλαίω και να φεύγω πια. Ξερω την αλήθεια και δε τη θυσιάζω για κανέναν Ποσειδώνα.
