Όχι δεν είναι κήρυγμα, δεν είναι συννεφάκι ν’ανέβεις και να δεις τον κόσμο από ψηλά. Είναι γη να βαδίσεις, είναι πέτρα να χτίσεις. Δεν υπάρχει τίποτε πιο μεγαλειώδες από τις ανθρώπινες σχέσεις, πόσο μάλλον εκείνη τη μία που φόρεσες με δαxτυλίδι στο χέρι σαν ρουλέτα, που ρίχνεις αριθμό να πλουτίσεις για πάντα μονομιάς.
Μα δεν είναι ρουλέτα η σχέση. Θέλει δουλειά, γιατί θα ζητήσει τα πάντα από σένα. Κυρίως εσένα. “Να μάθουν να χωρίζουν οι άνθρωποι”, γιατί αν πρέπει να χωρίσουν σημαίνει πως δεν ήταν ποτέ μαζί. Όποιος υπήρξε στο “μαζί”, δε χώρισε ποτέ. Όποιος περπάτησε στον ήλιο δεν αντέχει την απουσία του.
Μα ζούμε όλοι στο ημίφως. Ζούμε εκεί που το πολύ φως τρομάζει και το σκοτάδι απλώς ενοχλεί. Να μάθουν να μένουν οι άνθρωποι όχι απαραίτητα με τους άλλους ανθρώπους μα κυρίως με την αλήθεια τους. Τα πρόσωπα προδίδουν μα όχι η αλήθεια τους. Εκείνη η αλήθεια που ούτε αυτά γνωρίζουν. Να ματώσεις στη σχέση, όχι να πεθάνεις. Να λυγίσεις στη σχεση, όχι να σπάσεις. Να δοθείς στη σχέση, όχι να σκορπιστείς. Να μάθουν να μένουν οι άνθρωποι, όχι απλά με τους άλλους ανθρώπους αλλά με τον ίδιο τους τον εαυτό, τον ιδιο τους Το Θεό. Εκείνη την ένδοξη στιγμή που κάτι θα σου πουν κι εσύ κάπου θα πονέσεις. Κάποια φλεγμονή θα πιέσουν κι εσύ θα φωνάξεις.
Τρομάζουμε όλοι όταν μας υπενθυμίζουν το σημείο που ήδη είχαμε μολυνθεί. Αυτή είναι η ρουλέτα τελικά. Να βρεις κάποιον να ποντάρει σε αριθμούς έναν-έναν, λίγο να χάνει, λίγο να κερδίζει. Ούτε άφραγκος να μείνεις μα ούτε και πλούσιος κατά λάθος. Να βρεις κάποιον να σε πείσει με τη ζωή του πως με λίγα ή πολλά, στο τέλος της βραδιάς στο καζίνο, θα είστε κερδισμένοι απο τη διαμονή στο υπέροχο ξενοδοχείο που λέγεται “σχέση”. Να μάθουν να μένουν οι άνθρωποι, ω ναι….Να μάθουν να μένουν στο υπέροχο εκείνο δωμάτιο, το 613…
