Αγωνία, το έκαναν και παιχνίδι. Τραπουλόχαρτα, που διαδέχονται ένα το άλλο λες και κέρδισε ποτέ κανείς στα χαρτιά εκτός απο τη ψευδαίσθηση στο πάγωμα του χρόνου. Αγωνία για το μέλλον σου χωρίς κάποιον να μοιράζεσαι αυτό που δεν πρόλαβες να γίνεις πριν κάνεις παιδί, αγωνία για όλα όσα δε χωράει η μέρα σου πια.
Γεμίσαμε ενοχές με όλα και σε τίποτα δε βάλαμε ξεσκονόπανο να βγάλουμε τη σκόνη απ’τα μπαούλα. Ήρθε κι η αγωνία για το μέλλον παρέα με θύμησες, που άλλοτε στήνουν μαχαιριές κι άλλοτε λυτρώνουν. Αγωνία όταν χαμογελά το παιδί σου γιατί δεν ξέρεις αν ξέρει γιατί, αγωνία αν λυπάται γιατί μάλλον υποψιάζεσαι το γιατί. Αγωνία έχουμε φορτωμένοι με μια αυλαία που τρέμουμε μην χρειαστεί να χειροκροτήσουμε όταν πέσει.
Μα πόσο να μείνεις όρθιος πια όταν όλα περνούν απ’ το χέρι σου; Λες “Δε μπορεί, θα΄πρεπε να φοβάμαι Το Θεό” κι όμως μαθαίνεις μες στην αγωνία σου ούτε αυτό να επιτρέπεις στον εαυτό σου. Ούτε να φοβάσαι πια. Δεν επιτρέπεις ούτε τρέμουλο στον ακροβάτη που πρέπει να κοιτάει μπροστά γιατί αν κοιτάξει κάτω, θα πέσει απ’ το σκοινί.
Έτσι ζούμε πια, αγωνία κάθε μέρα για ό,τι μπορεί να δούμε από γάμους που πέθαναν ή από νεκρούς που δεν πέθαναν ποτέ. Αγωνία, λοιπόν μαζί με σκόνη πολλή γιατί όλοι έχουμε ενοχή κι όσοι δεν το ξέρουν έχουν ακόμη πιο πολλή. Αγωνία, το έκαναν παιχνίδι κι εμείς δυστυχώς το κάναμε ζωή μας…..
