Μη γδέρνεις άλλο τη ψυχή σου για όσα δεν έκανες, δεν είπες, δεν πρόλαβες να γίνεις. Μη γδέρνεις τη ψυχή σου για όσα δεν κατάλαβες, δεν ένιωσες, δεν ήξερες να θρηνήσεις. Μην την γδέρνεις γιατί δεν έχεις άλλη κι είναι η μόνη σου αποσκευή για το άπειρο. Μη γίνεσαι σκληρός με λάθη, γίνε σκληρός με την άγνοια τους. Μη κρατάς κακία στον εαυτό σου γιατί έτσι δεν μεγάλωσαν ποτέ ψυχές, ούτε παρέμειναν παιδικές.
Αν έχασες πρόσωπα, ιδέες και μέλλον, κράτα τις στιγμές τους. Μη βάζεις γυαλόχαρτο να ξύσεις ό,τι αιμορραγεί μόνο και μόνο επειδή τρομάζεις με το κόκκινο. Μη σηκώνεις σημαία επανάστασης με σύνθημα την “ΕΝΟΧΗ” επειδή κάποιος έφυγε, κάτι χάλασε ή κάπου σκόνταψε η αλήθεια της ζωής σου.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φυλακή από μια ψυχή που γυρίζει γύρω από τον εαυτό της ψάχνοντας εξιλέωση γι αυτό που κάποτε ήταν ιδεατό κι ίσως και άπιαστο. Κι αν ήταν όντως καλό, ζήτα ένα συγγνώμη μα μη γδέρνεσαι πια. Κι αν δε μπορείς πια να το πεις εκεί που θες, βρες ένα βουνό και ζήτα το απ’ Το Θεό.
Ωραία κι ατσαλάκωτα είναι τα σιδερωμένα ρούχα μα όποιος τα φοράει στ’ αλήθεια, μόνο εκείνος τα νιώθει πάνω του. Μη γδέρνεις πια, μη…
