Παρελθόν; Όχι, δεν είναι αυτό σκέτο! Είναι παρελθοντ-ΙΛΑ. Εκεί που το σάπιο έγινε σαπίλα. Εκεί που το πόδι έγινε ποδαρίλα. Παρελθόν για όλους μας βουτηγμένο στις ματωμένες αναμνήσεις. Εκεί που δώσαμε λίγο και πήραμε πιο λίγο, εκεί που ίσως πήραμε χωρίς να λάβουμε. Παρελθόν από μόνο του όχι, δεν είναι η παρελθοντίλα. “-ΙΛΑ” είναι η δύσοσμη κυρά που βάφει τα νύχια κόκκινα ενώ βρωμάει όλο το σπίτι.
Παρελθοντίλα, όχι μόνο παρελθόν. Εκεί που όταν μας αγαπήσουν, θα φοβηθούμε γιατί δεν έχουμε συνηθίσει στην αγάπη. Εκεί που το ίδιο μας το παιδί θα μας έχει ανάγκη, μα θ’ απορήσουμε γιατί; Γιατί εμάς. Θ’αναρωτηθούμε πώς γίναμε καν γονείς αφού ήμασταν ακόμα παιδιά;
Παρελθοντίλα γιατί δε ξεπεράσαμε ποτέ την ιστορία του Πάρη, που βρήκε εκείνο το ένα σημείο της πτέρνας και τελικά σκότωσε εκείνον τον ατρόμητο Αχιλλέα! Όχι, δε το καταλάβαμε ποτέ πώς άφησε η Ρόζ τον έρωτά της να πνιγεί στον τιτανικό αφού η σανίδα χώραγε και τους δυο!
Παρελθόν που δεν ξεπέρασες ποτέ. Παρελθόν που σε κατέστησε αιώνιο ναυαγό του κι ας περπάτησες σε νέα γη. Μνήμες που στοιχειώνουν σαν μαύροι πειρατές γιατί ακόμα παλεύεις να πιστέψεις στην αγάπη, σε σενα, στον άλλον. Ακόμα προσπαθείς να επιπλεύσεις στα καθαρά νερά μα κάποιες στιγμές η παρελθοντίλα σε τραβά σα καρχαρίας που κατασπαράζει ό,τι μυρίζει αίμα.
Όχι, δε γουστάρω πια την – ίλα. Αγαπώ το παρελθόν, όχι παρελθοντίλα. Μοιάζει αρρώστια μα δεν είμαι άρρωστη κι ας έζησα κάτι λάθος. Ακόμα και το σάπιο γίνεται λίπασμα να ζήσουν οι επόμενοι ενω η σαπίλα φέρνει μόνο εμμετό. Ή ας πω καλυτερα “εμμετίλα”…
