1. Άφησε με να μάθω να παίζω ή να είμαι λίγο μόνος μου ακόμη και αν σου γκρινιάζω ή σε ακολουθώ από πίσω. Αργά ή γρήγορα θα εμπιστευτώ την απουσία σου και θα καλωσορίσω την παρουσία μου. Θα αναγνωρίσω την ύπαρξή μου! Πόσο σπουδαίο είναι αυτό!
2. Πάρε μου παιχνίδια που μπορώ να πιάσω, να ακούσω, να δω και να ταυτιστώ. Εάν έχω παιχνίδια που είναι στη φαντασία μου, θα μεγαλώσω σαν φάντασμα, όχι σαν αληθινό πρόσωπο γιατί η φαντασία μου είναι αναξιόπιστη όταν παρασύρεται ενώ μπορεί να γίνει η αφετηρία της εκπλήρωσης των ονείρων μου εάν τον προστατεύσω.
3. Ρώτα με πώς νιώθω για τον εαυτό μου ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ και όχι εάν κάνεις επίπληξη ή κήρυγμα. Θα ξέρω να ρωτώ και εγώ μετά όταν δεν θα βλέπει κανείς. Δε μετράει τι θα σου πω όταν νιώθω ντροπή ή ενοχή. Θα μετράει κυρίως όταν δεν θα πιέζομαι από άλλο συναίσθημα.
4.Ενημέρωσε με πως μέσα στο μυαλό μου έχω εικόνες και ιδέες που είναι άλλοτε άπιαστες και άλλοτε διαχειρίσιμες. Μη με αφήνεις να νομίζω πως το μυαλό μου είναι κάτι απλό ή πάντα καλό. Είναι ένα εργοστάσιο που μπορεί να κάνει μαζική παραγωγή αλλά μπορεί να βγάλει και προιόντα προς απόσυρση. Δεν θα φοβάμαι τις σκέψεις μου εαν το κάνεις αυτό.
5. Δείξε μου έναν ολόσωμο καθρέπτη και άσε με να σου πω τί είδα, εάν βλέπω ατέλειες, εάν κάτι με ενοχλεί ή όχι. Μη βιαστείς να μου πεις ότι είμαι το πιο όμορφο παιδί στον κόσμο γιατί θα απογοητευτώ πολύ όταν κάποιος θα με πει άσχημη/ο. Ρωτησέ με ΕΓΩ πώς βλέπω τον εαυτό μου και βοηθησέ με να διορθώσω κάτι που δεν μου αρέσει. Εάν δεν διορθώνεται, τότε διδαξέ με πως η ομορφιά είναι ΟΝΤΩΣ υποκειμενική και εσωτερική υπόθεση.
6. Μη μου μιλάς ΚΑΘΟΛΟΥ για τους άλλους (τί έκαναν/τι κατάφεραν οι άλλοι με τα παιδιά τους κτλ) γιατί θα κάνω σημείο αναφοράς τον κόσμο και μετά θα χάσω για πάντα τον εαυτό μου (και εσύ εμένα).
7. Ρώτησε με τι γνώμη έχω για τους φίλους μου, εκεί θα καταλάβεις πώς βλέπω τον εαυτό μου. Εάν διαπιστώσεις -μετά τα 6 μου έτη- πως έχω κριτήρια ρηχά, τότε πρέπει να μου αλλάξεις κάποιες αξίες μέσα μου πριν να είναι αργά (12 ετών).
8. Μην με προστατεύεις από την αρρώστια των άλλων για να μη θεωρήσω τίποτα δεδομένο και να είμαι πάντα ευγνώμων που ζω. Πήγαινε με σε νοσοκομεία να βλέπω παιδιά που νοσούν και να τους προσφέρω ένα σακουλάκι καραμέλες. Θα έχεις βάλει μέσα μου το μεγαλύτερο antivirus της ψυχής μου: ΤΗΝ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ.
9. Πρόσεχε να μη μου λες “εγώ, εγώ” όταν διορθώνεις μία συμπεριφορά μου. Ξεκίνα με το “Εσύ πώς το βλέπεις αυτό;” Βάλε συνέπεια/τιμωρία ούτως ή άλλως εάν πρέπει, απλώς έτσι θα μάθω το βαθύ σεβασμό και ρεαλισμό ταυτόχρονα. Ανεκτίμητα δώρα για μια ακέραιη προσωπικότητα!
10. Προσπάθησε να ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ στη ζωή σου. Όχι με τεχνητό τρόπο, αλλά να είσαι ΕΣΥ πρώτα στο δρόμο που ανήκεις, να ξέρω πως ζεις αληθινά και όχι με το στανιό, όχι με το ζόρι. Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟ και εαν ξέρω πως ήσουν χαρούμενη εκεί μέσα μαζί μου, θα μπορώ να κρατήσω μέσα μου ένα θερμοκήπιο για τον εαυτό μου όση καταιγίδα και αν συναντήσω όταν βγω από το δικό σου.
Χριστίνα Μπογιατζή Παιδοψυχολόγος-Λογοπαθολόγος
