ΠΛΑΣΤΗΣ…… Αυτός ο νους που πλάθει ιστορίες. Πλαστελίνη το μυαλό μας καθημερινά σε τόσα χρώματα, άλλοτε σχήματα τεράτων, άλλοτε αγγέλων. Πλάθει το χέρι του νου τη δακρύβρεκτη ιστορία των αμαρτωλών νεοπλάστων, που ουδέποτε ζήτησαν συγγνώμη στ’ αλήθεια. Νους που πλάθει τον αιώνιο μαζοχισμό του εκκρεμούς, που δεν λυπάται ούτε τον εαυτό του.
Σκεφτήκαμε αυτό που ζήσαμε και τελικά αυτό που ζήσαμε μας έφαγε ζωντανούς. Μας έφαγαν ζωντανούς κυρίως εκείνα τα μικρά ξωτικά, που βγήκαν από φανταστικούς και παραμυθένιους θάμνους όλων όσων φοβηθήκαμε να ξαναζήσουμε.
Μα εμείς τα περάσαμε για μέλισσες που φέρνουν το νέκταρ κι ούτε που τα κυνηγήσαμε. Πλάθει ο νους αλήθεια σας το λέω, κάνει δικά του καμώματα, δικά του τερτίπια. Ανεβαίνει σε τραμπάλες, άλλοτε πάνω άλλοτε κάτω, όλο τραμπαλίζεται μα διόλου ζαλίζεται, που λέει και το τραγούδι. Δεν μπορώ τις νεοπλασίες του νου.
Είναι ΟΝΤΩΣ καρκίνος. Φέρτε μου αλήθειες να τις κάνω κορνίζα κι αφήστε τις μαριονέτες να μιλούν με κρυμμένες φωνές σ’ενα άδειο θέατρο. Εγώ δεν θέλω ούτε νου να πλάθει σαπουνόπερες, μα ούτε και τέρατα να καταπίνουν τη ζωή μου. “Στο χωνευτήρι της ψυχής μου” δε χωράει κανένας πλάστης εκτός απο ΕΜΕΝΑ.
